از نشانه های رشد فکری رفع تناقضات فکری است. از جمله:

- نمی شود از یک طرف شعار <مرگ بر دیکتاتور> داد و از طرف دیگر شعار <رضا شاه/روحت شاد.> یعنی فردی که با افتخار خود را دیکتاتور توصیف می کرده است.

- نمی شود از طرفی به کسانی که در درون استبداد حاکم سخن از <ژن خوب> می زنند تاخت و از طرف دیگر، به دنبال کسی افتاد که در طول عمر خود هیچ نشانی از علم و بصیرت و درایت و شعور و استقامت و وطن دوستی بروز نداده است، ولی ژن دو دیکتاتور را در خود دارد.

- نمی شود از یک طرف خود را شهر وند توصیف کرد و از طرف دیگر خود را حقیر و ایتام و نادان و صغیر(اندیشه راهنمای گفتمانهای ولایت فقیه و سلطنتی بر این اصول بنا شده است.) فهم کرد.

- نمی شود.....و.

تا چنین رشدی حاصل نشود، صد بار هم که دیکتاتوری را سرنگون کنیم، جایش را دیکتاتورهای دیگر پر خواهند کرد.

چنین رشدی تنها و تنها، از تغییر ماهوی نگاه به خود حاصل می شود و آن اینکه، به خود، به عنوان انسانی  حقوند که دارای حقوق است و این حقوق ذاتی اوست، نگاه کنیم. وقتی چنین نگاهی در اندیشه و روان ما ایجاد شد و جا افتاد، هم این تناقضات حل خواهد شد و هم مردمسالاری در وطن مستقل و آزاد سرنوشت ما خواهد شد. جمهوری شهروندان ایران، اینگونه است که واقعیت خواهد یافت. چرا که قبلا در باور ها و روان ها استقرار یافته است و چرا که: 

<از کوزه همان تراود که در اوست.>

وقتی سیل، چهره بیرحم فقر را می نمایاند

دیشب فیلمی از سیل را در یکی از شهرهای غرب دیدم.  سیل بسرعت وارد کانال شهر که می باید خالی می بود ولی تبدیل شده به بازار دست فروشها، شده بود.  دو وانت باری را هم با خود برد ولی دو جوان پرتقال فروش درست جلوی سیل پشت بند و بساط خود ایستاده بودند تا پرتقالهاشان  را سیل نبرد. 

پرتقالها بیست سی کیلو بیشتر نبودند ولی این دو جوان جان خود را به بازی گرفته بودند تا این پرتقال ها را نجات بدهند.  فیلم تمام شد و معلوم نشد که سرنوشت دو جوان و پرتقالهاشان چه شد.

آه از نهادم بر آمد که استبداد تبهکار حاکم چه فقر دهشتناکی را بر وطن حاکم کرده که دو جوان برای حفظ قدری پرتقال جان خود را بخطر می اندازند.

فقر، بدترین نوع خشونت است و سیل، شدت این خشونت را در معرض نمایش گذاشته بود

اگر سیل، آن جوانها را هم با خود برده بود، چه جوابی در آن دادگاه نهایی داشتند:

-          علت مرگ؟

-          سیل

-          علت مرگ؟

-          پرتقال

-          مگر چند تا جان داشتید که جان خود را برای پرتقال به خطر انداختید؟

-          خانم/آقای محترم قاضی، علت، پرتقال نبود.

-          ولی برای حفظ پرتقالها بود که آن یک جان را هم از دست دادید.

-          خانم/آقای محترم، برای پرتقال بود ولی برای پرتقال نبود.

-          درست صحبت کنید، مگر می شود که هم برای پرتقال باشد و هم برای پرتقال نباشد؟

-          خانم/آقای محترم قاضی، شما چگونه قاضی هستید که نمی فهمید که برای پرتقال نبود؟

-          پس چرا گفتید که برای پرتقال بود؟

-          ولی ادامه هم دادم و گفتم که برای پرتقال نبود.

قاضی رو به وکیل مدافع می کند و می گوید:

-          اینها انگار هنوز از شوکه مرگشان خارج نشده اند و متناقض سخن می گویند.  شما منظورشان را توضیح دهید.

وکیل رو به قاضی، می گوید:

-          اتفاقا، روبرو شدن با مرگ، لحظه اوج صداقت با خود و دیگران است.  جنابعالی حوصله داشته باشید و بگذارید که خودشان توضیح دهند.

قاضی می گوید:

-          آخر وقت نداریم.

وکیل می گوید:

-          انگار نمی دانید در کجا هستیم؟ وقت داشتن و نداشتن برای جهانی بود که از آن خارج شدیم و در اینجا تا دلتان بخواهد وقت داریم.

پس، قاضی رو به دو جوان می کند و با دست اشاره که داستان پرتقال را ادامه دهند و همان اولی می گوید:

خانم، آقای قاضی، برای ما آن پرتقال نان شبمان بود!

سرخ کردن صورتمان با سیلی بود!

با دست خالی به خانه بر نگشتن و خجالت زده خانواده نشدن بود. 

در آن پرتقال، لحظه ای فرار از فقر سیاهی بود که همه امان در آن متولد شده ایم بود. 

آن پرتقال، فرار ما از فقر بود.  فقری که در ایجاد آن ما هیچ نقشی بازی نکردیم. 

روشن تر بگویم، و آن اینکه فقط دو نقش بازی کردیم که یکی در آن متولد شدن و قربانی آن شدن بود و دیگری که ما را در برابر شما نشانده بود و کوشش در مبارزه با فقر. 

البته حتما در روش مبارزه اشتباه کردیم و در آن لحظه باید به این فکر می کردیم که بگذار سیل پرتقالها را ببرد ولی ما را نبرد.  چرا که اگر خود را نجات دهیم، فردایی هم هست پرتقالهای بیشماری بروی درختان شکوفه زده است و منتظر هستند که وقتی نوبتشان رسید، کسانی چون ما آنها را بدست دیگران برسانند. 

آری باید خود را نجات می دادیم تا خانواده ای را داغدار نکنیم و زخمی عمیق در دلهای عزیزترین ها ایجاد نکنیم. 

ولی اینها را الان می توانم بگوییم و ببینیم و در آن لحظه، نه در این فکرها که در فکر پرتقالهایی که با چانه زدنها از میدان خریده بودیم، بودیم.  انسان است و هزار کم و کاستی.

در این لحظه که وقفه ای در سخن گفتن ایجاد شده بود، وکیل وارد می شود و رو به قاضی می کند و می گوید:

-          ولی اینها تمام ماجرا نیست و کار شما این است که در پی یافتن این باشید که چرا این دو جوانها و میلیونها جوان مانند آنها در چنین فقر سیاهی متولد می شوند؟ مگر نه اینکه برای همه به اندازه کافی همه چیز خلق شده است و وجود دارد، پس چگونه است سرنوشت اکثریت مردم این کشور و ورای آن چنین فقری است؟  چگونه است که اقلیتی بس ناچیز قادر می شوند سهم این اکثریت عظیم را از آن خود کنند و دو قورت و نیمشان هم باقی باشد و بگویند و فقرا، حقشان فقر است چرا که "ژن خوب" در آنها نیست؟

قاضی در حالی که با اشاره به منشی که پرونده را بندد و آماده می شد تا ختم جلسه را اعلام کند، گفت:

-          پاسخ به این سوالات را آنهایی باید بدهند که هنوز آنها را سیل نبرده است و هنوز می توانند مسیر سیل را به جهتی بکشانند که برایشان زندگی و سیری بیاورد و نه مرگ و فقر.