Delkhasteh: 2015

۱۳۹۴ دی ۳, پنجشنبه

The Shy Moon

I have told this story to some of my very good friends, but they found it hard to believe.

They think maybe it was just a dream or it is just made of my imagination, but I know it was neither. Though it happened a long time ago, its memory is so alive and vivid in my mind as if it had happened yesterday.

I was a teenage boy when I went to visit my aunt, who was living in a very remote village near a mountain in the west of Iran. It was mid-August. I remember one night when I was lying on the rooftop of my auntie’s hut in the bed I used to escape the heat of the house. The gentle, fresh breeze was so relaxing; my eyes were wandering among thousands and thousands of glittering stars; the Moon was in its full; the whole village and its surrounding gardens and fields and mountain were bright under the moonlight. I could even see a flock of sheep and goats just outside the village.

Just then, I saw a shooting star descend near the village! Of course I knew it couldn’t be the case, but just the thought of it was exciting, I knew, by experience of stars, how we can be tricked by our senses. If you stare at stars for a quite a while where the sky is thick with them, you feel they are might come so close that you can pick them with your fingers. OUCH! I burnt my finger again

That night, for some peculiar reason, I wasn't sleepy at all and I decided to go out for a walk. I have very rarely been outside of the village at night. I chose to venture outside the village since I had to get back to my city fairly soon and might not have had another chance. I left the rooftop and then the mud-built house. After a short while I found myself walking towards the colossal mountain. It looked so different at night. I knew my way since climbing the mountain was one of my favourite ways of spending the afternoon. But still I felt cautious, so I decided to go as far as a fountain where I used to swim on my way back to the village, located midway to the top of the mountain, behind a huge rock. I climbed slowly, immersed in the mysterious feeling of being there in the middle of the night, on my own.

Then, I heard a very gentle song which I felt was coming through the breeze from the mountain. At first, I thought I was just imagining things, but as I continued to walk and got closer to the fountain I could hear the delicate song more clearly. No, I was actually hearing the song! I climbed the rock, since this was the place the song was coming from. When I reached the top and could see the shining and limpid water of the fountain under the moonlight, I was stunned by what met my eyes. It was the Moon, bathing naked in the fountain and gently singing. Her naked milky body was shining under her moonlight, and her round and firm bosom was in harmony with the curves of her body. Her soft, straight, light-coloured hair was covering her back down to her curve, and a gentle breeze was carrying her softly sung song. I was mesmerized by the scene I was observing.

Suddenly, one of my feet slid a bit and a little stone rolled away, taking some stones with itself and falling off the rock away from the mountain. The Moon heard and looked up to where I was standing. When she saw me, she blushed all over, rushed out of the pool and hid herself behind a piece of a cloud. That night, no one could see the Moon anymore.

Since then, any night when the Moon is full and the moonlight shines all over hamlets, fields, rivers and deserts, she will look at the fountain behind the rock, remember that night, and gently blush. Everyone wonders why, but since no one knows, they make up incredible stories. For example, when the hunting days are over and they are gathering round a fire with the full moon above, the Native American children who live near the Mississippi River see the Moon blush and curiously ask the wise men why. The wise men, who are supposed to know everything, answer: the Moon is covered with mysterious wild white flowers, and when the Moon is in her full, it is the only night she can sleep and dream of her long-gone lover. In that dream, anytime she imagines the time she met and first fell in love with him, the wild white flowers turn red.

Some tribes in the desert, on cool nights in summer, lie on the sand, for a while forget the burning heat of the day, and wonder at the only garden they can have – one planted by thousands of glittering stars. Here, the grannies tell their curious children why the Moon becomes red when she is in her full. They say that at the beginning there were two sister moons, one prettier than the other. One night, one of them fell in love with a shepherd on a wild mountain. Their father, who was later punished for his crime and banished for life to no-one-knows-where, stabbed the loving Moon to death for violating the sacred rules.

The blood of her murdered sister splashed on the Moon when she was in her full, so every night when the Moon is in her full we see her sister’s blood on her face.

Some villagers who live in a valley near Mesopotamia have an incredible story of why the Moon goes red. They say that the Moon is in love with the Son of a goddess who lost his way in the darkness of the galaxy, and every month when she's most visible, she sets fire so he may find his way back to her.

And some scientists try to explain the gentle blushing of the Moon by studying the capacity of the Moon’s rocks to reflect the Sun.

But there are just two people who know the real story. The first one cannot talk and even if she could, she wouldn’t admit to it, and when the other one tells the real story no one believes him. But...but maybe it is better that way. Since no one knows the real story, everyone will make their own. Any time in the cool nights of deserts, fresh nights of the mountains and breezy nights of the forests, when the Moon is in her full and grandmas and grandpas are asked by their grandchildren why the Moon blushes, they will have more stories to tell. And anytime their children meet each other and tell their stories, all think that it is theirs which is real. And who knows – maybe one day, people will believe my story...

The Shy Moon

I have told this story to some of my very good friends, but they found it hard to believe.

The blood of her murdered sister splashed on the Moon when she was in her full, so every night when the Moon is in her full we see her sister’s blood on her face.

And some scientists try to explain the gentle blushing of the Moon by studying the capacity of the Moon’s rocks to reflect the Sun.

But there are just two people who know the real story. The first one cannot talk and even if she could, she wouldn’t admit to it, and when the other one tells the real story no one believes him. But...but maybe it is better that way. Since no one knows the real story, everyone will make their own. Any time in the cool nights of deserts, fresh nights of the mountains and breezy nights of the forests, when the Moon is in her full and grandmas and grandpas are asked by their grandchildren why the Moon blushes, they will have more stories to tell. And anytime their children meet each other and tell their stories, all think that it is theirs which is real. And who knows – maybe one day, people will believe my story...

۱۳۹۴ آبان ۳, یکشنبه

چریک فدایی اقلیتی که هنوز در آرزوی دیکتاتوری پرولتاریا است.

یکی از هموطنان می گفت که در گفتگویی که با یکی از ارهبران چریکهای فدایی-اقلیت داشته است، به او پیشنهاد کرده بود که کوشش شود تا بر سر اصل آزادی خواهی مخرج مشترکی بوجود آورند. ایشان پاسخ داده بودند که ما با این مخالف هستیم چرا که ما موافق آزادی پرولتاریا ولی مخالف آزادی سرمایه دار هستیم و طرفدار دیکتاتوری پرولتاریا.

گفتگو اینگونه انجام شده بود و دوست من گفته بود. بگذارید نقل قول خودش را که لطف کردند و برایم فرستادند بیاورم:

" من گفتم آزادی از نظر من یعنی داشتن تمام حقوق انسان. ایشان، از سازمان فدائیان (اقلیت) در نقد نظرم گفت آزادی را نمی توان برای همه خواست. آزادی کارگر و آزادی سرمایه دار با هم جمع شدنی نیستند. در فرصت کوتاهی که پس از جلسه دوم پیش آمد، به او گفتم که شما آزادی یک نفر را تا آنجایی میسر می دانید که آزادی فرد مقابل او شروع می شود. کافی است که به جای واژۀ آزادی، واژۀ قدرت را بگذارید تا دروغ این تعریف مشخص شود: قدرت یک نفر تا آنجایی میسر است که قدرت فرد مقابل او شروع می شود. رفیق مسیح پاسخ داد که دقیقاً منظور من همین است و من قدرت طبقۀ کارگر را می خواهم.

وقتی من پیشنهاد دادم که هدف فعالیت سیاسی نهادها و سازمان ها دموکراسی باشد، همین رفیق پاسخ داد که با هم موافق نیستیم، چرا هدف ما دیکتاتوری طبقۀ کارگر نباشد. به او گفتم که دفعات بعدی مایلم که وقت بگذاریم و روی آزادی صحبت کنیم. او هم موافقت کرد."

این سخن را با چند نفر از روشنفکران و اساتید مارکسیست انگلیسی و آمریکایی در میان گذاشتم و نظرشان را خواستم. اول باور نمی کردند و فکر می کردند که سوالی فرضی را به پیشنهاد گذاشتم. وقتی گفتم که سوال فرضی نیست و این گفتگو واقعا رخ داده است، پاسخ این بود که باور نمی کنند آنچه را گوشهایشان می شنود. بعد از من سوال کردند که آیا این آقا، با ادبیات مارکسیستی چند دهه اخیر که در آن آزادی و دفاع از آزادی ها محور اصلی آن را تشکیل می دهد آشنا هستند؟ گفتم خبر ندارم. سوال کردند که این آقا در کجا زندگی می کنند؟ گفتم احتمال زیاد در فرانسه و یا در یکی از کشورهای اسکاندیناوی زندگی می کنند. تعجبشان بیشتر شد و گفتند پس بهانه ای ندارند تا بگویند به ادبیات مدرن مارکسیستی دسترسی ندارند.

بعد یکی از آنها از دیگران سوال کرد:"آیا باور می کنید که هنوز چنین افرادی وجود دارند؟" گفتم هستند کسانی که هنوز در حبابی که در آن زمان راه نیافته است زندگی می کنند.

بعد گفتم حالا حرف من را در مورد اکثریت مارکسیستهای ایران در زمان انقلاب و اینکه اکثریت مطلقشان استالینیست بودند و آزادی را مقوله ای بورژوازی می دانستند بهتر متوجه می شوید. در ادامه گفتم که در آن زمان هر کسی را که حرف از آزادی می زد، فورا او را لیبرال و سرمایه دار و طرفدار سرمایه داری غرب می خواندند. بهمین علت است که می گویم که یکی از عوامل اصلی که روحانیت در ایران در بعد از انقلاب موفق شد که استبداد را باز سازی کند، دو لبه قیچی از این جریان استالینیستی بود که در دو حرکت مخالف یکدیگر به باز سازی استبداد یاری رساندند و نقشی کلیدی بازی کردند می باشد.

توضیح بیشتری می خواستند و در این رابطه گفتم که در بعد از انقلاب، یکی از این جریانها در شکل چریکهای فدایی خلق و کومله، با تحلیلی که تنها زاده تخیل انسانهای بریده از واقعیت بود انقلاب ایران را با انقلاب روسیه مقایسه کردند و به این نتیجه رسیدند که انقلاب ایران در مرحله انقلاب فوریه 1917 می باشد و بازرگان، کرنسکی ایران می باشد و آنها لنین های ایران می باشد و باور کردند که با شروع و تحمیل جنگ داخلی، موفق به ایجاد انقلاب اکتبر خود خواهند شد. بنابراین تحمیل خشونت به انقلابی که از طرق غیر خشن به پیروزی رسیده بود، برای خمینی توجیه و مشروعیت برای بکار گیری خشونت بر علیه جریانهایی که در انقلاب شرکت کرده بودند ایجاد کرد. تحمیل جنگ و خشونت به انقلاب، زمینه ساز ایجاد سپاه پاسداران شد که به سرعت در اختیار حزب جمهوری و مجاهدین انقلاب اسلامی قرار گرفت و در نتیجه به یکی از اصلی ترین اهرمها برای باز سازی انقلاب شد.

جریان دیگر این گفتمان استالینیستی، در شکل حزب توده(که بعد چریکهای فدایی اکثریت به آن ملحق شدند.) به همکاری و حمایت از جریان استبدادی در رهبری انقلاب که حزب جمهوری و اقمار آن بود پرداخت و بقول کیانوری، رهبر حزب توده، نقش معلم حزب جمهوری بی تجربه برای زدن بخش مردم سالار رهبری به ریاست بنی صدر پرداخت.

این دو لبه قیچی گفتمان استالینیستی اینگونه یکی از اصلی ترین شرایط پیروزی جناح استبدادی را بر جناح مردم سالار و آزادیخواه فراهم آوردند.

بعد صحبتم را با این داستان به پایان بردم که بعد از رئیس جمهور شدن بنی صدر، ایشان از طریق آقای کشاورز با رهبران این گروه ها تماس گرفت و آنها را به دفتر ریاست جمهوری دعوت کرد. رئیس جمهور برای آنها صحبت کرد و اینکه، جامعه ایده آلی که در پی ساختن آن هستید با کار یک نسل ساخته نمی شود ولی می شود پایه های آن را ریخت. البته این پایه ها بدون وجود آزادی ها نمی تواند ساخته شود. بعد پیشنهاد کرد که به علت اهمیت محوری آزادی ها در دفاع از اهداف انقلاب، موافقت کنند که هر جا و به هر دلیل آزادی ها به خطر افتاد، در دفاع از آزادی های با یکدیگر همکاری تا جناح استبدادی که دندانش را برای قبضه قدرت و ایجاد استبداد خودش تیز کرده است موفق نشوند به این هدف برسند. متاسفانه، تنها دو نفر از بین دعوت شدگان موافقت کردند که البته در عمل، آنها هم کاری نکردند.

۱۳۹۴ مهر ۲۹, چهارشنبه

حسین چرا؟

وقتی دینی از خود بیگانه می شود، مبارزه با بی عدالتی جای خود را به تسلیم در برابر بی عدالتی و حتی همکاری با بی عدالتی می دهد. عزا داری جای شادی را می گیرد و فلسفه تسلیم و مرگ جایگزین فلسفه زندگی می شود.

انسان برای زندگی می باشد که بدنیا می آید و زندگی در شادی، خود را از قدرت رها کردن و با جان هستی یگانه شدن و اینگونه استعدادهای خود را یافتن و بکار رشد و خلق گرفتن است که ایجاد می شود. اینگونه است که شادی و نشاط و طراوت، با زندگی انسان در رابطه با استعدادهای خود و رها از قدرت، در هم تنیده شده است.

مرگ نیز، از آنجا که در چنین نگاهی، در زندگی است که اتفاق می افتد، نه نیستی و نیست شدن که در هستی و به هستی باز گشتن است که فهم می شود.

حالت طبیعی کودک نیز کنجکاوی است و نشاط و خنده. گریه، امری عارضی می باشد و ناشی از کمبودی که مانع آن شادی طبیعی شده است.

در این رابطه است که فلسفه مبارزه حسین قابل فهم می شود چرا که:

حسین، معلم مبارزه با استبداد و تسلیم استبداد نشدن می باشد چرا که استبداد، غاصب آزادی و فضای رشد استعداد انسانهاست.

حسین معلم بر حق ایستادن و به قدرت، نه گفتن است. چرا که قدرت، در رابطه سلطه است که پدیدار می شود و در این رابطه همیشه هم سلطه گر وجود دارد و هم سلطه پذیر و هر دو از دو موضع متضاد، از فطرت انسانی خود که آزادی ذات آن است محروم و از آن بیگانه شده اند.

حسین معلم اخلاص در مبارزه با استبداد است، چرا که در مبارزه با استبداد، اگر طرف مقابل، به قدرت و شهوت جاه و مقام آلوده باشد، در صورت پیروزی فقط جابجایی قدرت و چرخه نخبگان قدرتمدار است که صورت می گیرد و باز آزادی و عدالت، آروزیی در خیال و دست نایافتنی می شود.

حسین چراغ را پایین می کشد، تا کسانی که با هدف جاه و مقام آمده اند، از شرم، در خیمه نمانند و بدون شناخته شدن بدنبال زندگی خود بروند چرا که بر حق ایستادن و برای حق مبارزه کردن، کار عشق است و عاشقان. عاشقانی که نه از برای شهرت و جاه و مال و مقام که عشق به حقیقت و عدالتی که دارند آنها را در برابر استبداد قرار داده است. در صحنه نبرد استبداد و آزادی ایستاده اند چرا که عاشق،جای دیگری نمی تواند بایستد.

آخر اینکه، حسین در کربلا بما می گوید که زندگی محل مبارزه دائمی استبداد و آزادی می باشد و کسانی که بر حق/آزادی ایستاده اند بجای سر شکافتن و بدن را خونین کردن، لازم است زندگی کردن را بیاموزند و اینکه انسان آزاده چگونه باید زندگی کند و چگونه خود را از رسوبات ضد فرهنگ استبدادی رها و چگونه فرهنگ آزادی و استقلال را در کوششی دائمی درجایگزین و در جایگزین کردن آن در جامعه کوشش کند.

اینگونه می باشد که هر کس که وفاداری در عشق او را به ابتلا می کشاند تا خالص از ناخالص و سره از ناسر جدا شود، حسین را معلم عشق و معلم اخلاص و معلم آزادی می یابد

۱۳۹۴ مهر ۲۰, دوشنبه

تضاد گفتمان اصلاح طلبی با گفتمان استقلال و آزادی

محمد علی فروغی می گفت که در کشور ایران، ملت وجود ندارد. اصل ولایت مطلقه فقیه نیز بر این باور شکل گرفته است که در ایران، ملت وجود ندارد و مردمی که ایتام هستند و صغار و نادان تنها یک تکلیف دارند و آن اطاعت از اوامر ولی مطلقه فقیه هست.

گفتمان اصلاح طلبی نیز بر این باور بنا شده است که در ایران، نه ملت، که دولت/قدرت وجود دارد و و این قدرت است که فصل الخطاب است. بنا براین خطاب همیشه باید دولت باشد و محل عمل نیز باید در درون این قدرت باشد و نقش مردمی که ملت نیستند، هیچ نیست جز ترسیدن و پذیرفتن اینکه، رژیم، قدر قدرت است و آنها در برابر آن عاجز و سرنوشت محتوم آنها این است که همیشه بین <بد> و <بدتری> که بدترین(ولایت مطلقه فقیه) برای آنها تعیین کرده است "انتخاب" کنند.

گفتمان اصلاح طلبی، سر در برابر غاصب حقوق ملی و ناقض کرامت و حقوق ایرانیان را که ولایت مطلقه فقیه می باشد، فرود آوردن را عملی خردمندانه، واقعیت گرایانه و عمل گرایانه توجیه می کند و توضیح می دهد.

گفتمان اصلاح طلبی بنای خود را بر ناتوانی و عاجز بودن ایرانیان و قدر قدرت بودن مافیای حاکم گذاشته است.

عنصر اصلی گفتمان اصلاح طلبی را عنصر حقارت تشکیل می دهد. انسان ایرانی باید خود را حقیر و عاجز بداند تا بپذیرد در درون خیمه ولایت مطلقه فقیه که نفس بودنش نفی کرامت و حقوق تک تک ساکنان این خاک است بنا شده است عمل کند و رای بدهد و با هر رای دادنی بگوید که صغیر است و ایتام و حقیر، چرا که هر رای دادنی قبل از هر چیزی رای به مشروعیت دادن نظام ولایت مطلقه فقیه می باشد.

گفتمان اصلاح طلبی از همان عناصری تشکیل شده است که استمرار استبداد تاریخی را در وطن ممکن کرده است. از جمله، خود را ناتوان و استبداد را قدر قدرت فرض کردن و یا در تله "انتخاب" بین بد و بدتر افتادن.

گفتمان اصلاح طلبی از آنجا که محل عمل خود را درون قدرت استبدادی قرار داده است و از یک آبشخور تغذیه می شوند. بنا براین هر راه حل و هر فردی که راه حل را خارج از قدرت استبدادی ( و قدرت خارجی) قرار دهد ذهنیت گرا و بریده از واقعیت توصیف می کند.

در مقابل، گفتمان مصدقی استقلال و آزادی، اصل را بر توانایی مردم و کشور را متعلق به ملت دانستن بنا شده است. مصدقش، در سخن و عمل خود را نوکر این ملت و نه رئیس و ارباب ملت تعریف می کند. این گفتمان، محل عمل خود را در داخل مردم و خارج از قدرت استبدادی درونی و قدرت سلطه گر خارجی قرار می دهد.

گفتمان اصلاح طلبی، توانایی خود را از عارف شدن مردم به حقوق و تواناییهای خود و در نتیجه مسئولیت پذیری آنها در مقابل سرنوشت خود و وطن می گیرد و اینگونه است که دائم آنها را به عارف شدن به کرامت و حقوق ذاتی انسانی و حقوق ملی می خواند و این دعوت را بگونه ای خستگی ناپذیرانه انجام می دهد. به یاد آنها می آورد که هر قدر بیشتر بر حقوق و توانایی های خود عارف شوند، بیشتر در ساختن سرنوشت خود و وطن و معمار سرنوشت شدن نقش پیدا می کنند.

به بیان دیگر، گفتمان استقلال و آزادی در پی یاری رساندن به تولدی دیگر و انسانی دگر ساخته می باشد که خود را ترس ها و ناتوانی ها رها کرده است. انسانی که شجاعت و کرامت و حقوق را جایگزین عناصر باوری و روانی که باعث شد در برابر استبداد سر خم کند، کرده است.

ایران، اینگونه است که بعد از حدود 120 سال تلاش، شاهد تولد استقلال و آزادی و مردم سالاری و عدالت اجتماعی در جمهوری شهروندان خواهد بود. این گفتمان، شما را به بزرگی و کرامت و غرور انسانی و ملی می خواند. آز آن سر بر نتابید.

۱۳۹۴ شهریور ۵, پنجشنبه

احمق، مشکل نه اسلحه که خشونت نهادینه شده در جامعه آمریکاست.1

خشونت نهادینه شده در روابط اجتماعی آمریکا حال شکل جدیدی بخود گرفته است. فلنگن، خبرنگار سیاه پوست که چند روز قبل از ایستگاه تلویزیون محلی که در آن کار می کرد، اخراج شده بود، دوربین روی سر خود نصب کرد و در برنامه زنده دو نفر از همکاران سابقش را بقتل رساند و بعد آن رو روی میدیا پست و کرد و بیش از 20 صفحه را که در آن از علت مرتکب این جنایت سخن گفته بود برای تلویزیون ای بی ی پست کرد و بعد از چند ساعت، خود کشی کرد.

به مصاحبه هایی که بی بی ی و چند رسانه دیگر غربی با متخصصان امر بعمل آوردند گوش کردم. بیش از هر چیز سخن از این بود که مشکل اصلی، در دسترس بودن اسلحه می باشد و اینکه چگونه باید جلوی خرید و فروش آزادی اسلحه را گرفت. الیته این مسئله ای مهم است و باید جلوی آن گرفته شود ولی نباید اجازه داد که این مسئله علل دیگر ارتکاب اینگونه جنایات را بپوشاند. نگاهی به نامه او که در واقع حکم وصیت نامه را دارد انداختم که در آن لیست بلند بالایی از علل انجام این جنایت را در اختیار ما می گذارد. از جمله:

- خشونتهای نژادی بر علیه سیاه پوستان.

- تبعیض نژادی در جامعه و محل کار.

- تبعیضات جنسی و خشونت رفتاری بر علیه هم جنس بازان.

- خشونت مدیریت نئو لیبرال که از آن بنام مدیریت ستمگرانه میکرو(دخالت مدیریت در کوچکترین وظائف کارکنان.) نام می برد.

- دستگاه قضایی که در آن تبعیض نژادی نهادینه شده است(می گوید که از رفتارهای نژاد پرستانه مدیریت ایستگاه به دستگاه قضایی شکایت برده ولی دستش بجایی نرسیده است.)

یک عامل بسیار مهم دیگر که قاتل/قربانی به آن اشاره نکرده است و علت آن نامرئی بودن آن عامل به علت نهادینه شدن می باشد(وقتی رابطه ای/رفتاری/روشی/اندیشه ای در جامعه نهادینه شود، نامرئی می شود.) و آن خشونت نهادینه شده در جامعه آمریکا می باشد. به علت این نهادینه شدن است که قربانی تبعیض، در مقام مقابله دست به بیرحمانه ترین عمل، یعنی قتل کسانی که از آنها متنفر است می زند و به آن افتخار می کند.

این درست است که زندگی در میان انواع و اقسام خشونتها زندگی او را به جهنمی تبدیل کرده است که در وصیت نامه می گوید بعد از مرگ خود به صلح و آرامش دست خواهد یافت. ولی اگر خشونت در جامعه نهادینه نشده بود، راهها و روشهای دیگری را برای مبارزه با تبعیضات بر می گزید.

در دنباله این عامل متوجه عامل دیگری می شود و آن شکوهمند کردن/glorification خشونت در آمریکا می باشد که از طریق ادبیات، فیلم ،"هنر" و، بازیهای کامپیوتری(که بیشتر در محور بقتل رساندن مخالف ساخته شده است.) سرگرمیهای خشونت محور و نیز عنصر جنگ، به عنوان روش اصلی سیاست خارجی دولت آمریکا در طول دهها سال به جامعه تزریق شده است.

تا این عوامل مورد بحث و گفتگو قرار نگرفته و کوشش در رفع آنها نشود، حتی اگر تمامی سلاحهای گرم از دست مردم گرفته شود، ابراز خشونت راههای دیگری و احتمال کشنده تری را بکار خواهد گرفت.

(1) تیتر بالا در رابطه با سخن معروف کلینتون به بوش پدر که برای پیروزی در انتخابات در بدر در پی پیروزی در سیاست خارجی بود گفته بود:"احمق، مسئله، اقتصاد است"

۱۳۹۴ تیر ۲۲, دوشنبه

In Greece, Germany buried the project of Europe

The European Union was founded in order to put an end to the political and economical problems which had engulfed Europe in constant cycles of war and peace and culminated in the two world wars. The intention was to replace rivalry and attempts for domination with cooperation and harmony among nation-states. The left-leaning founders of the EU made a good and promising start, as the democratic principles found their place in European laws that would coordinate the states’ relationships.

Then the Euro currency was introduced to remove internal barriers for turning EU countries into a single giant market and to rival the dollar as an international currency with systematic positional advantage. For that to work, however, EU countries have had to let go of much of their economic sovereignty to have shared sovereignty over the currency. The European Central Bank was established to control the value of the currency, mainly through interest rates. Nevertheless, it soon became clear that the sovereignty lost by weaker EU economies was in effect gained by the strongest: Germany and France. Although the EU had a democratic structure, laws and procedures, it became clear who the real bosses were, and that as an unwritten rule all the EU countries were toeing the line.

From the beginning it was clear that the joint leaders were not equal; Germany has a stronger economy and France, while keeping a facade of equal leadership, has had to play the junior role in this power sharing. As the German economy grew stronger, mainly as a result of controlling the Euro, France’s became weaker but resisted operating within Germany’s economic rules. Germany realized that its junior partner was becoming more a source of irritation than a co-operator.

The main source of irritation, however, came from the EU project itself. Its initial goals of cooperation and harmony came up against the gradual domination of neo-liberal ideology, which were transforming the project into one of Germany’s domination over Europe. In it, Germany saw Greece’s mismanaged and corrupt economy, which was robbed for the foreseeable future of all hope for recovery as a result of the imposition of five years of severe austerity, as an opportunity to teach the rest of the EU – and primarily France – a lesson in not stepping outside of what the German government dictates. In other words, the German government has decided that it does not need partners anymore and can become the sole master of Europe on its own terms. In that sense, Yanis Faroufakis, the combative former Greece finance minister who was forced to resign, was right when he wrote that the “German finance minister(Schäuble) wants Greece to be pushed out of the single currency to put the fear of God into the French and have them accept his model of a disciplinarian eurozone.”(1)

However, it seems that the actual explanation goes much deeper, since Germany not only wants to force this model of a disciplinarian eurozone, but, as the rule of domination dictates, needs to turn France and other EU countries. In other words, it wants the Euro to do what the German tanks could not do in WW2.

Like in other empires, there is a Roman belief that in order for domination to work, the dominated have to be humiliated and internalize their humiliation so that when power over others turns into domination, the imperial power should feel safe in its position. This is what Germany is trying to do to Greece. This is why Paul Krugman, the Nobel-prize winning economist, wrote that the creditors’ demand on Greece went beyond harshness into pure vindictiveness, [leading to the] complete destruction of national sovereignty [with ] no hope of relief.” And added:

““It’s a grotesque betrayal of everything the European project was supposed to stand for.”(2)

Thousands of twitters described the German action as a coup.

One financial analyst among others described it as the deal was worse than 1919 Treaty of Versailles, when after Germany’s defeat the country was deeply humiliated, and this provided the precondition for the rise of Hitler.

Whether Germany will be successful in dominating Europe depends on the amount of resistance to this attempt. However, one thing from now on is clear: the EU project is being mortally wounded by one of its main founders and has lost its ethical legitimacy. Can it be salvaged? It all depends on the amount of resistance which the progressive forces which still believe in the dream of the EU can offer.

۱۳۹۴ تیر ۱۹, جمعه

تفاوت قدرت و سلطه در نظریات میشل فوکو

یکی از دوستان حقوقدان اهل فلسفه، در رابطه با نظرات فوکو در رابطعه با تفاوت <قدرت> و <سلطه> در نظریات او، مطلب کوتاه و جالب و فشرده او را برای من و چند دوست دیگر فرستاد(اول باید معذرت بخواهم که فرمت آن درست نیست. کوششم در تنظیم کردن آن به جایی نرسید. بعضی از فرمتها که فرستنده در آمریکای جنوبی است واقعا جالب :) است و انگار در آنطرف دنیا بودن روی فرمتها هم اثر گذاشته است.) :

> از نظر فوکو رابطه قدرت، ویژگی‌های مشخصی دارد. مهم‌ترین شاخصه آن، نابرابری
است. اما فراتر از این، رابطه قدرت، متحرک، انعطاف‌پذیر و تغییرپذیر است و
> ساختار ثابتی ندارد.
> اما مهم‌ترین ویژگی رابطه قدرت، ناشی از اینکه قدرت بر عمل «دیگری» اعمال
> می‌شود این است که قدرت در «دیگری» مقاومت برمی‌انگیزد. این به‌معنای ملازمه
> قدرت و آزادی از نظر فوکو است. می‌نویسد: «وقتی ما اِعمال قدرت را به‌عنوان
> شیوه انجام عمل بر روی اعمال دیگران تعریف می‌کنیم و این اِعمال را با رجوع به
> مفهوم «حکومتِ» افرادی بر افراد دیگر، در گسترده‌ترین معنای آن توصیف
> می‌نماییم، عنصر مهمی را وارد بحث می‌کنیم و آن آزادی است». (فوکو، ١٣٧٦، ٣٥٩)
> همچنان‌که می‌گوید: «رابطه قدرت ایجاب می‌کند که... هر دو طرف از درجه‌ای از
> آزادی برخوردار باشند... یعنی رابطه‌های قدرت همواره امکان مقاومت را در خود
> دارند. اگر امکان مقاومت در شکل استفاده از زور و جنگ و توسل به خدعه و یا هر
> وسیله‌ای که بتواند رابطه قدرت را معکوس کند، وجود نداشته باشد دیگر نمی‌توان
> از رابطه قدرت صحبت کرد». (حقیقی، ١٣٧٩، ٢٢٩) از نظر وی، اگر در رابطه‌ای
> نابرابر، «قدرت» به‌گونه‌ای اِعمال شود که امکان مقاومت «دیگری» حذف یا
> غیرمحتمل شود این رابطه، رابطه قدرت نیست، رابطه سلطه است.
> در سنجش تفاوت قدرت و سلطه در آرای فوکو می‌توان به این نظر او توجه کرد که:
> «قدرت چیزی بیش از نوع معینی رابطه بین افراد نیست... ویژگی‌ قدرت این است که
> بعضی از افراد می‌توانند کمابیش تمام رفتار دیگران را تعیین کنند، ولی نه‌
> به‌طور جامع و مانع یا به الزام و اجبار. کسی که او را زنجیر کرده‌اند و کتک
> می‌زنند تابع زوری است که بر او اِعمال می‌شود، نه تابع قدرت... قدرت به‌شرطی
> می‌تواند افراد را تابع حکومت کند که او آزاد بماند، هرقدر هم آزادی‌اش مختصر
> باشد. بدون وجود بالقوه سرپیچی یا شورش، قدرت وجود ندارد». (فوکو،‌١٣٧٤، ١٠٥)
> وقتی در ارتباطی قرار گیریم که در آن، به‌علت عمل زور و خشونت، امکان مقاومت یا
> سرپیچی برای‌مان وجود نداشته یا بسیار نامتحمل باشد با قدرت سروکار نداریم،
> سروکارمان با سلطه است.
> سلطه وضعیتی است برای تحت نظارت قراردادن و به‌اختیاردرآوردن خودِ دیگری و نه
> صرفا عمل او. همین تمایز سلطه و قدرت معرف ویژگی‌های متفاوت و گاه متضاد آنها
> است. برای نمونه ارتباط سلطه مبتنی‌ بر اجبار و ارعاب است؛ ارتباطی است یک‌سویه
> و ثابت، ایستا و انعطاف‌ناپذیر. سلطه برخلاف قدرت، مستقیما و بی‌واسطه اِعمال
> می‌شود. فوکو تمایز قدرت و سلطه را ازجمله در این مثال بیان می‌کند که در
> سده‌های هجدهم و نوزدهم در اروپا «حق گزینش زنان بسیار محدود بود: آنها
> می‌توانستند همسرشان را فریب دهند، از او پول بدزدند یا از تمکین به او سر باز
> زنند. با‌این‌حال، از آنجاکه این گزینش‌ها در نهایت امکان معکوس‌کردن رابطه
> قدرت را به زنان نمی‌داد، زنان [به‌رغم این گزینش‌ها] زیر سلطه بودند». (حقیقی،
> ١٣٧٩، ٢٢٩) نکته بسیار مهم این است که از نظر فوکو ارتباط سلطه مبتنی بر دشمن
> است، به این معنی که میان دو سوی سلطه‌گر و تحت سلطه همواره دشمنی وجود دارد.
> او ارتباط مبتنی بر دشمن سلطه‌گرانه را درخصوص ساختار سیاسی با مفهوم «تهاجم»
> مشخص می‌کند. می‌نویسد: «سلطه وضعیت استراتژیکی کم‌وبیش مسلم‌انگاشته‌شده‌ای
> است که به‌واسطه برخوردهای درازمدت میان دشمنان تحکیم‌ یافته است. واقعیت سلطه
> ممکن است تنها اقتباسی از مکانیسم قدرت حاصله از برخورد و تبعات آن باشد (مثل
> ساختار سیاسی ناشی از تهاجم)». (فوکو، ١٣٧٦، ٣٦٥

در پاسخ، یاداشت کوتاه زیر را فرستادم:

چقدر جذب هوش و شعور و علم فوکو هستم.در اینجا بنظر می رسد که فوکو به یک مسئله
> توجه نکرده است وقتی می گوید:"نکته بسیار مهم این است که از نظر فوکو ارتباط
> سلطه مبتنی بر دشمن است، به این معنی که میان دو سوی سلطه‌گر و تحت سلطه همواره
> دشمنی وجود دارد."

چرا که همیشه اینگونه نیست. گروه های اجتماعی/فکری/فردی
> وجود دارند که نه تنها با زیر سلطه قرار گرفتن مشکلی ندارند، بلکه بگونه ای
> فعال خواهان این هستند که زیر سلطه قرار گیرند و سلطه گر را مدل ایده آل می
> دانند و پرستش می کنند. بسیاری از کارهای فرانس فانون نظر به اینگونه طرز فکر
> و افراد دارد. در ایران خودمان بسیاری آز آنها را که ذوب ولایت مطلقه غرب شده
> اند در میان اصلاح طلبان و بسیاری دیگر از گروه ها می بینیم. اکثریت کسانی که
> در آمریکا و... دخیل به ضریح کاخ سفید بسته اند از این دسته هستند.

در این رابطه دوست فیلسوفی نظر خود را فرستاد:

با سلام به دوستان بعد از مدتها
حرف محمود مغایرتی با نظر فوکو ندارد. اگر خوب حرف فوکو را متوجه بشیم
میان این دو نظر تفاوتی وجود ندارد. در مجموع چند مسئله را در باره فوکو
به فهرست می گم که دقیق و ساده سخن او دریافت شود
1-    فوکو در آثار اولیه خود از قدرت سخن می گفت و تمایزی میان قدرت و سلطه
قائل نبود. در آثار بعدی بود میان این دو جدایی قائل شد. در آثار بعدی
گفت هر جا که قدرت وجود دارد مقاومت خاص خود را پدید می آورد و جایی که
مقاومت صورت نگیرد رابطه قدرت به رابطه سلطه تبدیل می شود. مثل رابطه
ارباب و رعیت و یا رابطه میان برده دار و برده. رابطه سلطه رابطه بردگی
است. زیرا برده هیچ مقاومتی در برابر برده دار انجام نمی دهد. حالا چرا
مقاومت صورت نمی گیرد؟
2-    رابطه سلطه اعمال زور یا قدرت بر خویشتن افراد است. مانند بسیاری از
رابطه های زناشویی که زن پذیرفته که مادون مرد است و خویشتن او در مهار و
سلطه مرد قرار دارد. برده دار هم به همین ترتیب به دلیل ذات و شآن متفاوت
طبقاتی بر بردگان مسلط می شوند. و برده ها هم به این شآن تصدیق دارند و
لذا مقاومتی انجام نمی دهند.
3-    رابطه قدرت بر عمل دیگری اعمال می شود. وقتی این قدرت خویشتن دیگری را
متقاعد نکرده و بر عمل او انجام شود، مقاومت صورت می گیرد. مثل اینکه می
گوئیم پا رو دمب سگ گذاشتن. یا بگوئیم اون روی سگ فلانی را بالا نیار.
اون روی سگ را بالا نیاوردن یا پا روی دمب سگ نگذاشتن، یعنی اعمال زور و
قدرت روی عمل دیگری است. از همین روست که باید منتظر مقاومت باشیم.
4-    تفاوت دیگر رابطه قدرت و رابطه سلطه این است که شما وقتی در رابطه
سلطه خویشتن دیگری را به مهار و سلطه خود در می آورید، این سلطه بدون
وجود یک دشمن یا طرف سومی که طرف سلطه را از آن بترساند، ادامه پیدا نمی
کند. مثلا دیکتاتورها کوشش دارند روی اعمال دیگران زور اعمال کنند و خیلی
این کار را با استفاده از دشمن ممکن است انجام ندهند. اما دیکتاتورهای
توتالیتر چون با نفس و خویشتن دیگری یا جامعه روبرو هستند، ادامه سلطه
منوط به پدید آمدن یک دشمن و ایجاد یک دشمنی است. معنی دشمنی این نیست
که طرفی که سلطه را بر نفس خود پذیرفته با سلطه گر دشمنی دارد. چنانچه
محمود فکر می کند. معنی آن این است طرف سومی به عنوان دشمن وجود دارد.
رابطه غرب پرستان با غرب یک رابطه سلطه است، طرف سوم که دشمن است، می
تواند فرهنگ و مذهب و داشته های خودی و یا تروریسم و بنیادگرایی باشد.
5-    در مجموع فوکو وقتی به آزادی می رسد آزادی را از مشتقات قدرت می
شناسد. به عبارتی برای آزادی اصالت واقعی قائل نیست. یعنی همانطور که
قدرت مقاومت ایجاد می کند، آزادی هم ایجاد می کند. به عبارتی آزادی از دل
قدرت به جود می آید. این دیدگاه همان دیدگاه دیالکتیکی فوکو است که تآثیر
اندیشه های مارکسیستی است.
شاد باشید

۱۳۹۴ تیر ۱۴, یکشنبه

Greece says NO to EU blackmail

The global economic meltdown began in 2008 ago as a result of neo-liberal policies of banking deregulation which provided conditions for their reckless gambling and the creation of ‘casino capitalism’. However, the western governments decided they should not let the banks pay the price for their recklessness by going bankrupt. The governments argued the banks were ‘too big to fail’, and a few trillion dollars from national savings were poured into them. This created another crisis – a socio-economic crisis – since that money had to be retrieved. This process of retrieval targeted ordinary people who had played no role in the financial meltdown. But the World Bank and IMF decided to impose a policy of ‘austerity’ on them, and this led to the impoverishment of the middle and working classes and the gradual dismemberment of the welfare system, which further impoverished the already poor.

Greece was the first victim of such a policy in Europe and five brutal years of austerity only ensured that the country could never have a chance to stand on its own feet. The victory of Syriza, the left-wing party that committed itself to resisting austerity replacing it with policies of growth was the Greek people’s response to austerity.

This was an anomaly in the EU’s policy of austerity. Hence, in order to nip the bud so other peripheral EU countries like Spain, Portugal and Ireland do not use Greece as a model to follow, the decided to force Syriza to bow to the demands of Brussels (read: wild capitalism). In response, Syriza called for a referendum on whether Greece should accept the suggested austerity package. The EU, primarily Germany (a country which has benefitted enormously from the Eurozone) decided to go for regime change and cut the flow of capital into Greece. This forced the government to close the banks across the country and ration the amount of money people can withdraw from their savings. The EU also resorted to massive fear tactics in other spheres, predicting a nightmare scenario for the Greek people should they say NO. In other words, short of military intervention, the EU used all anti-democratic at its disposal in order to blackmail the Greek people.

Despite this, the majority of courageous Greek people voted NO to blackmail. We don’t know what is going to happen next, but whatever happens, the NO vote has massively boosted the morale of other people in other countries who are in their daily lives paying the price of casino capitalism, which through crisis and out of crisis has made ginormous fortunes. The NO in Greece tells us that the country, more than ever, values its independence and realizes that without independence it will be only a third-rate vassal of “core” countries like Germany.

The whole world should look at Greece. It is here where the fight-back against savage neo-liberal policies begins and we should do our utmost to support them.

۱۳۹۴ تیر ۱۱, پنجشنبه

در آینه یونان: اتحادیه اروپا، دموکراسی را مورد حمله قرار داده است

رودرویی یونان و اتحادیه اروپا برهبری آلمان، برخورد اقتصاد عدالت گستر و اقتصاد فقر گستر نئو لیبرالیزم است. قرار بود در اقتصاد نئو لیبرال، ثروت جمع شده در بالا قطره قطره به پایین سرازیر شده و در جامعه، جاری شود. در عمل، قضیه عکس شد و به این معنی که ثروتی که به بالا انتقال یافت، اول، در همان بالا ماند و بعد از شروع بحران اقتصادی (که نتیجه سرمایه داری قمار باز و مصرفی بود.) این ثروت طبقات پایین و متوسط است که با ایجاد بحران اقتصادی با دستگاه مکنده ای که دولتهای غربی در اختیار ثروتمندترین گذاشتند، بقیمت هر چه فقیر تر شدن این طبقات بطرف بالا حرکت کرد( برای مثال،بطوری که در طول این 5 سالی که از بحران اقتصادی می گذرد، در انگلستان ثروت 400 نفر از ثروتمند ترین دو برابر شد و معادل کل ثروت 40 درصد جامعه در دهکهای پایینی.)

راه حل سیاست ریاضت اقتصادی نه با هدف حل بحران بنحوی عادلانه، بلکه با هدف هر چه ثروتمندتر شدن طبقه بسیار ثروتمند به طبقات متوسط و فقیر تحمیل شد و یونان کشوری بود که از این سیاست بیشترین صدمات را دید. حزب چپ سیریزا که برنامه رشد در مقابل ریاضت را معرفی کرد، پاسخ جامعه یونان به سیاست جنایتکارانه ریاضت اقتصادی بود.

پاسخ اتحادیه اروپا، کوششی است بسیار وسیع برای در نطفه خفه کردن این برنامه است و در نتیجه برنامه گسترده ای را طریق ایجاد جو ترور و وحشت(برای مثال، جریانی پولی را بنا بر قانون اتحادیه وظیفه داشته در بانکها ادامه دهد قطع کرده و در نتیجه دولت را مجبور به جیره بندی برداشت پول کرده است.) ایجاد کرده است تا در رفراندم یونان، اکثریت مردم از وحشت، رای آری به ریاضت اقتصادی بدهند و اینگونه مانع شود که کشورهایی مانند اسپانیا و ایرلند و...و از یونان به عنوان مدلی برای مقاومت استفاده کنند.

در واقع در حال حاضر، در رابطه با مسئله یونان و رفراندم، نظام توتالیتر نئو لیبرایسم بر ضد دموکراسی شمشیر را از رو بسته است و اتحادیه اروپا و بخصوص دولت آلمان و باز بخصوص صدر اعظم مرکل را بکار گرفته است.

در آینه یونان، بوضوح و شفافیت کامل می شود دید که نظامهای لیبرال، همانگونه که تاریخ لیبرالیسم می گوید، هیچ باور اصیل و واقعی به دموکراسی و حکومت مردم ندارند و به همین جهت هر گاه تضاد بین دموکراسی و منافع این نظام ایجاد شود، دموکراسی و اصول و قواعد و نرمهای آن را نقض می کنند.

در حال حاضر بوضوح می بینم که اتحادیه اروپا قصد تغییر رژیم را در یونان دارد و اگر چه فعلا توانا با این تغییر از طریق مداخله نظامی نیست ولی از تمامی دیگر امکانات اقتصادی، پروپاگاندایی و سیاسی برای ایجاد جو ترور و وحشت در میان رای دهندگان یونانی می کند تا از طریق ایجاد وحشت آنها را به زانو در آورد تا دیگر هیچ کشوری یجرئت نکند از خط و دستور و اوامر نظام اقتصادی اتحایده خارج شود.

نتیجه رفراندم هر چه باشد، از الان این روشن شده است که اتحایده اروپا، در حال تیشه زدن به پایه دموکراتیکی که ایجاد شده بود می باشد و روز بروز بیشتر این اقتدار سرمایه داری نئو لیبرال است که می گوید که صاحب خانه اوست و تا زمانی به ارزشها و قواعد و نرمهای دموکراتیک اجر می گذارد که رای دهندگان به آنچه که او می خواهد رای دهند.

امید است که اکثریت جامعه ملی یونان اجازه ندهند که از روی ترس و وحشت رای دهند و با بیاد آوردن غرور انسانی و ملی خود با گفتن نه، وضعیت و فضایی را ایجاد کنند تا دیگر کشورهای جنوب و نیز جریانهای مترقی در کشورهای شما اتحایده به آنها بپیوندند و در نتیجه و بتدریج، کشتی را ناخدایی دیگر بیاید.