گوگوش و فرح پهلوی

هنرمندانی بودند که به احترام شهدای آبانماه، کنسرتهای خود را با وجود ضرر مالی لغو کردند.  گوگوش در میان آنها نبود.  این کافی نبود، در برنامه ای هنری که ایرانیان فارق از هر باور سیاسی در آن شرکت کرده بودند، کنسرت را سیاسی کردند و گفتند:

"امشب مهمان عزیزی (خانم فرح) قرار بود در جمع باشه که بخاطر اوضاع فعلی ایران و همدردی با اتقافات اخیر دعوت رو قبول نکردن و اون عزیز کسی نیست جز شهبانو فرح پهلوی."

سلطنت طلبان شرکت کننده برخواسته و در حالی که بشدت کف می زدند، گفتند:<درود بر شرفش.>

نمی دانم که این سلطنت طلبانی که خانم فرح پهلوی را به علت عدم شرکت او با شرف توصیف کردند، هیچ دقت کردند  که با این توصیف، خود را و خانم گوگوش را مصداق توصیف مقابل آن قرار دادند یا هنوز متوجه نشده اند؟ (1)

هنرمند، وظیفه اخلاقی دارد که همیشه خود را از قدرت دور نگاه دارد، آزادی را پاس دارد و آلوده قدرت نشود و شهرت هنری خود را خرج اصحاب قدرت و استبدادیان نکند.  اینکه، شجریان در قلب ایرانیان جای گرفت و در تاریخ  هنری و سیاسی ایرانیان جاودانه شد، نه فقط به علت هنر و استعدادی هنری اش، بلکه و شاید به همان اندازه به این علت هم بود که با وجود پذیرفتن دهها سال سختی، حاضر نشد خود را در اختیار استبداد سلطنتی در قبل از انقلاب و استبداد مذهبی حاصل کودتای خرداد 60  بگذارد و اینگونه در قلب ایران دوستان و آزادیخواهان جاودانه شد.

در مقابل ایشان، خانم مرضیه را با آن آوای تحسین بر انگیز را قرار دهید، که قبل از ایران، به خواننده دربار معروف بود و بعد، باز هم میوه ممنوعه قدرت را خورد و به هوای اینکه فرقه رجوی کنسرتهای عظیم در غرب برای او بر پا کند، در زمانی که سربازان ایرانی بدست ارتش عراق کشته می شدند، به عراق رفت و سوار تانکهای عراقی در اختیار فرقه گذاشته شده شد و اینگونه مرتکب خودکشی هنری و سیاسی شد و تا آخر عمر، در حالت زندانی محترم در خانه و تحت نظر اعضای فرقه بسر برد.  تا جایی که حتی برای دیدن دوستانش باید چراغ سبز فرقه را می گرفت.

خانم گوگوش هم که بعد از انقلاب، دستگیر شدند و زندانی تا اینکه بنی صدر توانست آزادی ایشان را تضمین کند، هیچ نیاز نداشتند اینگونه سرمایه هنری خود را آتش بزنند و اینگونه کدورتی در امثال من که از دوران کودکی، شیفته صدای گوگوش و ترانه های ایشان بودیم ایجاد کنند.  امیدوارم که ایشان از واکنش ایرانیان وطن دوست و آزادیخواه و استبداد ستیز (چه به شکل مذهبی یا سلطنتی و یا هر شکل و فرم دیگر.) درس گرفته باشند و در صدد جبران بر آیند.

و اما، اینکه آیا خانم فرح عدم شرکت را به علت احترام به شهدای آبانماه انجام داده اند یا بقول خودشان، در خاطرات علم، با هدف مردم فریبی بوده است، من را بر ان داشت تا تحقیق و تحلیل خود را در باره ایشان منتشر کنم و قضاوت را بر عهده خوانندگان بگذارم:

فرح پهلوی: اسطوره و واقعیت

https://www.tribunezamaneh.com/archives/188859

(1) این نکته را اولین بار اقای حسین جوادزاده بود که به آن توجه کردند.

وقتی خامنه ای خود را کیش مات کرد

یاداشتی کوتاه است که نیاز به باز شدن دارد و در اولین فرصت به ان خواهم پرداخت:

استبداد تبهکار حاکم از کودتای خرداد 60 ببعد، بر این باور شد که کوچکترین عقب نشینی در برابر مردمی که طلب حقوق خود را می کنند، به سرنگونی منجر می شود.  آقای رفسنجانی به مرحوم بازرگان گفته بود که شاه آزادی داد و ما سرنگونش کردیم و حال ما اشتباه او را مرتکب نمی شویم.  بعد ها این باور پایه "علمی" پیدا کرد، و متفکران رژیم این سخن تاکویل را مکرر تکرار می کردند که، خطر ناکترین زمانها برای رژیم بد، زمانی است که می خواهد خود را اصلاح کند.   بنا براین هیچ اصلاح اساسی را بر نمی تافتند و حتی وقتی حکم دادگاه میکونوس، سبب ساز اصلی به ریاست جمهوری رسیدن اقای خاتمی با شعار اصلاح طلبی شد (اصلاح طلبی که هیچگاه تعریف نشد.  نمی توانست تعریف شود، چرا که هیچ اصلاح اساسی در راستای حقوق مردم، بدون برداشتن اصل ولایت مطلقه فقیه ممکن نبود و آن به معنی نبود کردن رژیم بود.) آقای خامنه ای او را نیز بر نتافت و با استفاده از شخصیت بسیار ضعیف آقای خاتمی، او را به بقول خودش، به <تدارکاتچی> تبدیل کرد.

بیشتر، اصلاح ناپذیری را با دکترین <النصر بالرعب> (پیروزی از طریق وحشت.) همراه کرد و دستگاه ترور و سرکوب را وسیع تر کرد و حفظ نظام اوجب واجبات است، شد توجیه گربیشترین سرکوبها و جنایتها.

در اینجا است که اشتباه اساسی و استراتژیک آقای خامنه ای را می بینیم و آن اینکه: وقتی استبدادی، توانایی به روز کردن خود را و همراه کردن بخشی از جامعه را از از طریق اصلاح از دست می دهد، به بودنی غیر قابل انعطاف و جامد و سخت تبدیل می شود و این وضعیت، شکننده گی رژیم را سخت افزایش می دهد.  به بیان دیگر، استبدادی که باور کرده بود که پذیرفتن هر اصلاح اساسی، آن را با خطر سقوط از روی بام قدرت روبرو می کند، آنقدر به عقب می رود که از آن طرف بام بر زمین می افتد.  شاه نیز با ایجاد حزب سراسری رستاخیز و اجباری کردن عضویت در آن خود را گرفتار چنین وضعیتی کرده بود.

این وضعیتی است که آقای خامنه ای برای خود ایجاد کرده است و در واقع با پیش گرفتن روش کشتار و سرکوب، آنهم در شرایطی که مکانیسم تقسیم بود و حذف یکی، که از کودتای خرداد 60 شروع شده بود به جایی رسیده است که دیگر شخصیتی نمانده است و اینگونه  قبر خود را و ولایت مطلقه فقیه را کنده است.  چرا که وضعیتی را برای خود ایجاد کرده است که نه راه پیش دارد و نه راه پس.  در واقع خود را کیش مات کرده است.  

استبداد رفتنی شد، فردای رژیم چه خواهد شد؟

"از طریق عارف شدن به حقوق خود و اینکه من و همه به عنوان انسان، موجوداتی حقوند هستیم، آینده را در خود حال کنند و حالی بشوند که انتظارش را در آینده دارند."

با یکی از روشنفکران اصلاح طلب خارج از رژیم گفتگویی داشتم.  می گفت که با این کشتاری که رژیم کرد کار خودش را تمام کرد و دیگر امکان ماندن ندارد و اینکه تمام توجیهات برای فرا خواندن مردم به پای صندوقهای رای سوخت و رفت پی کارش.  در عین حال نگرانی خود را از اینکه بعد از رژیم چه می شود اظهار می کرد و می گفت که وضعیت حال مانند زمان انقلاب نیست که سازماندهی از طریق مساجد انجام بگیرد و بسیاری از مساجد خود به مراکز سر کوب تبدیل شده اند و...و خلاصه حالتی نا امیدانه داشت.

نخواستم در پاسخش، بقول معروف نمک روی زخمش بپاشم و بگویم که ماهیت اصلاح ناپذیرانه استبداد حاکم استبداد را که ما از آغاز به هر زبانی بود بحث می کردیم و طرح می کردیم و عرضه می کردیم، ولی چرا سر خود را زیر برف کردید و نخواستید بشنوید؟

بنا بر این در پاسخ نکات زیر را خاطر نشان کردم:

- سکوت نسبی دولتها و رسانه های غربی(فقط مقایسه کنید پوشش خبری هنگ کنگ را که در طول ماه ها تظاهرات رو به خشونت که در آن حتی یک تظاهر کننده بدست پلیس کشته نشده است را که خبر اول رسانه است با نوع گزارش اخبار ایران که بقول سازمان عفو بین الملل حداقل 106 نفر کشته شدند و بزحمت در بعضی از اخبار و گزارشها آمد.  حتی ترامپ که برای هر موضوع کوچکی توییت صادر می کند، هفت روز طول کشید تا یک توییت آبکی صادر کند.) بما می گوید که غرب، همین رژیم را می خواهد و در همین وضعیت.  چرا که نفع غرب در ماندن استبداد حاکم است و تجربیات مکرر نشان داده است که در زمان انتخاب، غرب همیشه حقوق انسان و دموکراسی را در پای منافع خود سلاخی کرده است.  بنا بر این برای تغییر رژیم، مردم فقط و فقط باید روی توانایی های خود حساب کنند و بس.

- اینکه اعتراضات بگونه ای خود جوش در سراسر ایران از تبریز و مریوان و مشهد و شیراز و آبادان و صدها شهر و منطقه دیگر رخ داده است ، حد اقل دو چیز را بما می گوید: 1. روح جمعی و ملی در ایران، زنده است و پویا.  به این سبب بود که، در کل، تجزیه طلبان در جریان اعتراضات توانا به هیج اظهار وجودی نشدند و این نشان داد که زمانی که جامعه ملی عمل کند، طبل تو خالی بیش نیستند و طبلی که بیشتر استبداد حاکم از آن به عنوان لو لو خور خوره برای جلوگیری از جنبش استفاده کرده است.  2. نفس گسترش بیسابقه تظاهرات که به سرعت شکل سیاسی گرفت و استبداد و در راس آن آقای خامنه ای را هدف گرفت و هم شعار، <استقلال، آزادی، جمهوری ایران/ی> که سراسری شد بما می گوید که در درون جامعه سازماندهی وجود دارد ولی به علت شرایط سرکوب، به چشم ما کم می آید.

- ماهیت اعتراضات در سراسر جهان فرق کرده است و ایران هم جدای از آن نیست.  توضیح اینکه، بیشتر این تظاهرات از نوعی سازماندهی افقی و نه عمودی بر خوردار می باشند و دیگر مردم نمی پذیریند که یکی از بالا دستور بدهد و اینها عمل کنند.

- با نگرانی ات که فردای رژیم چه می شود زیاد موافق نیستم، چرا که وقتی وسعت بسیج و سازماندهی مردم به آنجا برسد که رژیم را در قبرستان استبدادها دفن کند، به حدی از بلوغ رسیده است که بداند چه می خواهد.

- ولی اطمینان صد در صد زمانی ایجاد می شود که در سطح و عمق جامعه، مردم با مقولات، ارزشها و اهداف <حقوندی> و <حقوق> آشنا شده و از آن طریق با خود، با دیگر انقلابیون و نیز اصحاب رژیم، ارتباط بر قرار کنند.  به بیان دیگر، نیاز دارند که آنی بشوند که از آن انتظار رژیمی <آنگونه> را دارند.  باز به بیان دیگر، از طریق عارف شدن به حقوق خود و اینکه من و همه به عنوان انسان، موجوداتی حقوند هستیم، آینده را در خود حال کنند و حالی بشوند که انتظارش را در آینده دارند.  عارف بشوند به حقوق انسان، حقوق شهروندی، حقوق ملی، حقوق طبیعت و حقوق جامعه، به عنوان عضوی از جامعه بین المللی.

-

در این رابطه نقش نسل جوان و بخصوص قشر دانشجو برای بردن این نوع نگاه و باور به میان عمیق ترین اقشار جامعه، از مهمترین وظائف می شود و شروع انجام این وظبفه از تغییر خود و تغییر در خود شروع می شود.

گروگانگیری، کودتای بر ضد انقلاب وجرم بنی صدر: " ضد انسانی، ضد اخلاقی، ضد قانونی" دانستن گروگانگیری بود

 در مورد گروگانگیری تا بحال چندین تحقیق به زبانهای فارسی و انگیسی منتشر کرده ام و در اینجا، بسیار کوتاه، به خاطرات خود و نظرم  در این رابطه می پردازم:

من به عنوان یک جوان خسته از دولت مهندس بازرگان، که متاسفانه اصلا متوجه نمی شد  که انقلابی رخ داده و مردمی که انقلاب کرده اند و خون داده اند و روزها و شبهای وحشت را گذرانده اند، دیگر مردم، بعد از انقلاب نیستند و آماده همه گونه فداکاری هستند و انتظارات و وضعیت جامعه بکلی فرق کرده است.  به علت همین عدم درک وضعیت حال جامعه، مکرر می گفت که به خانه هاتان بر گردید و بگذارید ما اصلاح بکنیم (اصلا درک نمی کرد که همانگونه که اصلاح قبل از انقلاب ممکن است، اصلاح بعد از انقلاب غیر ممکن است. از این منظر ، باید بگویم که ایشان فاجعه ای بودند.  در سیاست، فقط خوب و پاک بودن کافی نیست، اهل سیاست باید اهل بصیرت سیاسی نیز باشد.)

بهر حال، وقتی خبر حمله به سفارت آمریکا را طرفهای عصر شنیدم، بسیار شاد شدم و اینگونه در ماه اول زندگی ام شد که هر روز از صبح زود تا شب دیر وقت با شکم گشنه و جیب خالی (حتی دو قرون پول بلیط اتوبوس را هم نداشتم.) و کفشهای پاره جلوی سفارت شعار می دادم و سرود می خوندم.

در این زمان بود که با بنی صدر هم در همان ماه های اول انقلاب کشف اش! کرده بودم و هوادار، با موضعش در مورد حمله به سفارت مخالف شدم.  چرا که می گفت که با این کار، این آمریکا است که ایران را به گروگان خود در آورده است و رفت سفارت و به دانشجویان گفت که این کارها به شما نیامده و بر گردید به دانشگاه و درستان را بخوانید، ایران به علم و تخصص نیاز دارد و...و.  ولی یک ماه شب هنگام که مطابق معمول در حال برگشتن به خانه بودم، در مغازه ای تلویزیونی را دیدم که دارد با او مصاحبه می کند و در آنجا گفت که مبارزه با آمریکا نه در خیابان که در دانشگاه هاست و بر علم خود افزودن، در کارخانه ها می باشد و تولید را بالا بردن و در مزارع می باشد و بر تولید افزودن و..و. شنیدن این سخنان، تکانی بمن داد و تازه فهمیدم که عجب بازی ای خوردم و روز بعد برای آخرین بار به جلوی سفارت بر گشتم و به آنهایی که آشنا شده بودم گفتم که ما بازی خورده ایم و کارم اشتباه بوده است و برگشتم.

در اسناد منتشر شده دولت انگیس می بینیم که سفیر و دیپلمات انگیسی در مورد دو نفر به لندن گزارش می دهد که انگار برای اینها مهم نیست که کارهایشان، کشورشان را با چه خطراتی روبرو می کند. یکی دکتر بختیار است و کوشش او در بر انگیختن صدام برای حمله به ایران و دیگر دکتر بهشتی که گفته بود ما باید از گروگانها به عنوان آتو بر علیه بنی صدر استفاده کنیم و بعد از آنهم به همراه اقایان رفسنجانی و خامنه ای در حضور سید حسین خمینی گفته بودند که اگر نصف ایران برود، بهتر از این است که بنی صدر در این جنگ پیروز شود.

گروگانگیری ، در واقع کودتایی بود بر ضد اهداف انقلاب. از طریق این گروگانگیری بود که:

- اصل ولایت فقیه که طوفانی بر علیه آن شکل گرفته بود و مراجع تقلید نیز در حال ورود به آن بودند، به پیش نویس قانون اساسی حقنه شد.

- صدام حسین، چراغ سبز جیمی کارتر برای حمله به ایران را گرفت (حدود دو سال پیش، بزرگواری واسطه شده بود که کارتر با بنی صدر تلفنی صحبت کنند و اینکه جیمی کارتر همه اش در کوشش برای بهبود بخشیدن به وضعیت بد انسانهاست. بنی صدر گفته بود، که هر چه باشد، ایشان چراغ سبز حمله صدام به ایران را صادر کردند و البته من با چنین فردی صحبت نخواهم کرد.)

- به نام افشاگری از طریق اسناد، هر فردی که اسمش در اسناد پیدا شد را متهم به جاسوسی و عامل آمریکا بودن کردند و اینگونه، بسیاری از مردمسالاران جبهه ملی و دیگران را یا دستگیر و زندانی و اعدام و یا فراری دادند و اینگونه ضربه سختی به جناح مردمسالار وارد کردند (خانم معصومه ابتکار و همکارانش، با تحریف در ترجمه، حتی سعی کردند بگویند که بنی صدر هم عامل سازمان سیاست. متن انگیسی گزارش گفته بود که تجربه نشان داده است که بنی صدر و همکارانش ساز ناپذیرند. ولی در ترجمه فارسی آن، سازش ناپذیر شده بود <سازش پذیر> )

- سازش پنهانی آقای خمینی و حزب جمهوری اسلامی با دستگاه ریگان که هم سبب ادامه جنگ با عراق که قرار بود در خرداد 1360 به پایان برسد شد و هم جهان را رگرفتار ریگانیسم و سرمایه داری از نوع وحشی آن کرد که وضعیت فاجعه بار محیط زیست و فقر بیسابقه، ناشی از آن است.

جالب این است که در کتاب غائله 14 اسفند که گزارش قوه قضائیه رژیم است، می بینیم که آقای حسن ایت در حمله به بنی صدر به او می تازد که چرا گفته است که گروگانگیری، " ضد انسانی، ضد اخلاقی، ضد قانونی"  است. (غائله چهاردم اسفند 1359زیر نظر سید عبد الکریم موسوی اردبیلی ( تهران.  انتشارات نجات، چاپ دوم.  1364) ص 348)

به ضرس قاطع می شود گفت که بدون گروگانگیری، جناح آقای بهشتی که در پی ساختن <استبداد صلحا> و <استبداد ملی> بود، به ابزاری که برای اینکار مورد نیازش بود، دست نمی یافت و اینگونه، انقلاب موفق به برپایی دموکراسی که در پی اش در ایران مستقل و آزاد می شد. حداقل وظیفه این گروگانگیرها این است که تمام آنچه را که می دانند در اختیار مردم ایران بگذارند. راستی، رستی.

اتحادیه خاور- میانه- آسیا

فرقه گرایی، در فرم مذهبی و قومیتی و ملیتی، مرزهای خون آلود و انباشته از خشم و تنفر در منطقه ایجاد خواهد کرد (که تا حدی کرده است.) پس راه حل چیست؟

نیاز به استراتژی ای می باشد که نیاز به داشتن اهداف کوتاه و میان و بلند مدت دارد. استراتژی با این مشخصات:

- مردمسالاری را در منطقه نه فقط در بعد سیاسی که مهمتر، در بعد فرهنگی رواج دادن و فرهنگ آزادی و استقلال را جایگزین "فرهنگ" قدرت و قدرت زدگی کردن.

- این تحول نیاز دارد که حرکتی از پایین به بالا باشد و اینگونه باید با سازمان ها و گروه های نخبه گرا که اندیشه و روانشناسی ولایت فقیهی دارند، وداع گفت. به اندازه کافی دمار از روزگار جوامع خود در آورده اند. به بیان دیگر، فرهنگ آزادی و استقلال نیاز دارد که سازماندهی را بگونه افقی و نه عمودی پیش ببرد.

- در چنین جریانی است که لازم است اندیشه ایجاد مدل پیشرفته تری از اتحادیه اروپا را به عنوان سازماندهی نیروهای محرکه جامعه و اینگونه، برداشتن مرزها پیشنهاد و به بحث و گفتگو گذاشته شود.

- برای واقعی تر کردن چنین طرحی نیاز است که روانشناسی ترس، دشمنی، نفرت، خود محوری (در شکل فردی و دینی و قومی و ناسیونالیستی و طبقاتی) و دگر باشی، جای خود را به دوستی و اعتماد و همکاری که محور آن را سه حق (حق اختلاف، حق اشتراک، حق دوستی.) بدهد.

در زمان حاضر نیاز به چنین سازماندهی منطقه ای بسیار مهمتر از گذشته است. از جمله به این دلایل:

1. دموکراسی در غرب دچار دو بیماری شده است و از دو طرف تهدید می شود. یکی از طرف سرمایه سالاری و به بیان دیگر دیکتاتوری سرمایه که خود را بصورت سرمایه داری وحشی نئو لیبرالیسم که حتی زندگی بروی کره زمین را با خطری جدی روبرو کرده است.

طرف دیگر این بیماری که بیشتر ناشی از بیماری اول است ولی از طریق دادن آدرس غلط، رشد جریانهای پوپولیستی راست افراطی نژاد پرست، ضد خارجی و ضد حقوق بشر می باشند که رشد تصاعدی کرده اند.

2. دو ابر قدرت جدید که یکی ظهور کرده است، چین و دیگری در حال ظهور، هند: اولی که از آغاز با دموکراسی سر و کاری نداشت و ایدئولوژی قدرت محور با ماهیت توتالیتر (در دوران انقلاب فرهنگی مائو.) که بعدها به اقتدار گرا تحول پیدا کرد ساختار سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی آن را سازماندهی می کرد.

هندوستان که استقلال خود را با مردمسالاری و گاندی شروع کرد، حال مودی و ایدئولوژی هندو- فاشیسم، جای آن را گرفته است و روز بروز فضاهای دموکراتیک در هند تنگ و تنگ تر می شود.

در چنین وضعیتی برای مقابله با این غولهای اقتصادی و نظامی، خاورمیانه، آسیای مرکزی و بلاد قفقاز نیاز به تشکیل اتحادیه ای دارند که اندیشه راهنمای آن را پنج دسته از حقوق تشکیل می دهد: حقوق انسان، حقوق شهروندی، حقوق ملی (با تعریفی در بر گیرنده تر از ملی.)، حقوق طبیعت و حقوق جامعه به عنوان عضوی از جامعه جهانی.

در این رابطه ایران، به جهت موقعیت فرهنگی و تاریخی و موقعیت جغرافیایی خود می تواند نقشی کلیدی را بازی کند (چیزی شبیه نقشی که فرانسه و آلمان در ایجاد اتحایده اروپا بازی کردند). ولی و البته پیش شرط آن، جایگزین کردن استبداد تبهکار حاکم با جمهوری شهروندان ایران می باشد که از طریق جنبشی خود جوش و همگانی و خشونت زدا ممکن می شود و البته هیچ یکی از اینها رخ نخواهد داد مگر اینکه ایرانیان نسبت به سرنوشت خود و وطن خود مسئولیت پذیری کنند.

در این باره بعد خواهم نوشت و فعلا سر خطهای آن را در اینجا آوردم.

خمینیسم، دزد ناموس و پرستو ساز

جد مادریم از بیک های کنگاور بود.  یکی از داستانها که سینه به سینه به مادرم رسید این بود که شبی دزدی وارد اتاقی که با همسرش خوابیده بود می شود.  جدم، اول خود را به خواب می زند و می بیند که لحاف از روی همسرش بیرون افتاده و پایش عریان بیرون است.  دزد به آرامی لحاف را روی پای همسر می کشد و بعد شروع می کند به دزدی کردن.  در اینجا جدم از رختخواب بیرون می پرد و دزد را به زمین می زند و دستگیر.  بعد  از او سوال می کند که چرا لحاف را روی پای همسرم کشیدی؟ دزد جواب می دهد که من دزد مال هستم و نه دزد ناموس.  در واکنش، دزد را می بخشد و سرمایه ای کوچک به او می دهد تا به شغلی مشغول شود.

یا اینکه، برادر کوچکم، مهرداد، که در شانزده سالگی در بعد از انقلاب و به هیچ جرمی جز سفر به سنندج، نزدیک یکسال به گروگان کومله در آمده بود و در این مدت بسیاری از دوستانش شکنجه و اعدام شدند، بعد از آزادی، در میدان انقلاب یکی از پیشمرگه های کومله را که نگهبانشان بود را دید، ولی از آنجا که کمی قبل از آن بنی صدر وجود شکنجه و اعدام در زندانها را افشا کرده بود، حاضر نشد که او را دستگیر تا مبادا، شکنجه و اعدام شود.

خمینی و خمینیست ها، دزدان ناموس این وطن هستند و با خیانتی که خمینی به اعتماد و عشق مردم کرد، ضربه ای به بعد معنوی و اخلاقی جامعه وارد کرد که شاید در تاریخ وطن بی سابقه باشد.  مرجع تقلیدی، که، مظهر خشونت بود و به راحتی آب خوردن عهد می شکست و دروغ می گفت و خدعه می کرد و خیلی علنی می گفت که هیچ تعهدی به سخنی که می گوید ندارد و امروز چیزی را می گوید و فردا چیز دیگری.

خیانت به امید و خیانت به اعتماد مردمی که او را چنان مظهر معنویت می دیدند که بعضی حتی چهره او را در ماه دیدند و بروی میادین مین دویدند، خنجری بر بعد معنوی جامعه بود که هنوز از آن خون می چکد.  در چنین وضعیتی است که رژیمی که چهره پلید خیانت، جنایت و فساد خود را در پشت دین پنهان کرده است، پرستو ساز می شود و پرستوها را به ماموریت برای به دام انداختن می فرستد.  

در نتیجه بحران اخلاقی که در جامعه ایجاد کرده است و از جمله نتایج آن اینکه، شدت عدم اعتماد مردم به یکدیگر در جامعه دچار وخامتی بیسابقه شده است.  اینگونه است که در داخل کشور، کلاه بر سر یکدیگر گذاشتن را به حساب زرنگی می گذارند و رکورد دار چکهای برگشته شده ایم و بسیاری از مبارزان سیاسی، چرتکه می اندازند و اینکه <هزینه دادم> می کنند و در خارج، در نهایت بی شرمی، فوجی از تحصیلکردگان، دخیل بر ضریح کاخ سفید می بندند و جیره خوار آن می شوند، نامه فدایت شوم به ترامپ می نویسند و راحت دروغ می گویند و تحریف می کنند و سانسور.  البته در چنین وضعیتی فوجی دیگر حاضر می شوند که نقش پرستو را بازی کنند و هیچ متوجه نشوند که چنین نقشی را بازی کردن، نقض تمامی ارزشهایی است که  در طول هزاران سال، آدم را انسان کرده است و انسانیت و انسان بودن را جزء سرشت اخلاقی او.

خلاصه اینکه، جامعه دچار بحران سخت اخلاقی است و برای خارج شدن از این بحران، نیاز به این است که انسانها، خود و دیگران را حقوند ببینند و دارای کرامت و حقوق انسان که ذاتی اوست و اینگونه نقض حق دیگری را نقض حق خود بدانند.  به بیان دیگر، برای خلاص شدن از استبداد تبهکار حاکم، بیش از هر چیز نیاز به انقلابی در اخلاق و معنویت داریم.

توضیح عکس: عکس پدر بزرگ مادری ام می باشد.

حق با داریوش شایگان است وقتی که گفت: نسل ما گند زد.

هموطن عزیزی در رسانه مجازی عبارت بالا از داریوش شایگان را نقل کرده بود که سبب گفتگوی بسیاری شد.  منهم دو کامنت گذاشتم که با کمی تغییر، در اینجا می آورم:

کامنت اول:

از یک متفکر بسیار بعید است که اینگونه حکمی کلی صادر کند و همه را با یک چوب براند.

دیگر اینکه، یک متفکر مسائل اجتماعی اصولا باید بداند که تمامی جنبشهای اجتماعی همیشه دچار جزر و مد و عقب رفت و جلو رفت می شوند و هر قدر نخبگان این جریانها، از طریق نقد، ضعفها را شناسایی و اینگونه نقاط ضعف را به نقاط قوت بر گردانند، جنبش می تواند از طریق <امتحان و خطا> کار به جلو ببرد و اینگونه ضریب خطا را پایین آورده و ضریب صحت را بالا ببرد.

جنبشهایی که این روش را بکار گفتند و تجربه نسلها را به نسلهای بعدی بگونه ای موفقیت آمیز منتقل کردند، در کل موفق شدند (مانند انقلاب فرانسه که با وجود تجربه دوران ترور روبسپیر و دیکتاتوری ناپلئون و...، بالاخره فرانسه را مهد آزادی کردند.) و آنهایی که تجربه را رها کردند و پشیمان و نادم و توبه گر شدند، هنوز در استبداد و عقب ماندگی در هم می لولند.

البته هیچ کشوری در جهان مانند ایران وجود ندارد که سه بار در طول یک قرن برای مردسالاری دست به جنبش زده باشد و در هنوز، استبداد سواره باشد و مردم سالاری پیاده. بنظر من علت اصلی آن بر می گردد به یکی از ضعهای عمومی جامعه ایران و آن اینکه وقتی در جریان جنبش، با مشکلات روبرو می شود، دلسرد می شود (در زندگی خانوادگی و کاری نیز بیشتر اینگونه است.) و پشیمان و یا اضافه بر آن راه حل را از طریق قدرت می جویند. همین حالت را در این سخن شایگان می شود دید.  نمونه هم کم نداریسم و برای مثال، بسیاری که بدور کودتای بر ضد مشروطه رضا خانی جمع شدند، از فعالان مشروطه بودند. اینگونه بود که تنها و تنها دو نفر دست از اهداف انقلاب مشروطه نشستند. یکی دهخدا بود در بعد فرهنگی و دیگری مصدق بود در بعد سیاسی. .

در مورد انقلاب بهمن نیز اینگونه است و تنها بسیار معدود کسانی که به اهداف انقلاب بهمن وفادار ماندند و آن را با قدرت معامله نکردند و از طریق نقدی دائم، چه باید کردها را تدوین و عرضه کردند، بنی صدر است و دوستان و همکارانش. مابقی یا از اصحاب قدرت عقیده فروش شدند یا به خیل پشیمانان پیوستند و یا به جمع <منطق عملی> دکارتی پیوستند و تحریف آن، تا توجیه گر یک پا را در داخل قدرت و یک پا را در خارج از قدرت نگاه داشتن و اینگونه در جامعه نسبت به ماهیت استبداد، ابهام ایجاد کردن شدند.

ولی و وقتی به مقوله انقلاب ،نه بصورت یک واقعه که بصورت یک پروسه و جریان و آزمایش اجتماعی عظیم نگاه کرده شود که نیاز به پیگیری دارد تا به نتیجه برسد، آنگاه و آنوقت شاهد شیفتی پارادایمی خواهیم بود و آنوقت، شایگان ها لازم می دیدند که سخن خود را نقد کنند.

کامنت دوم:

چند روز پیش با یکی از اساتید که با اندیشه و زندگی شخصی شادوران داریوش از نزدیک آشنا بود تلفنی تماس گرفتم و نظرش را راجع به این سخن ایشان سوال کردم. خلاصه پاسخ ایشان این بود:

شایگان یکی از معدود متفکران ایرانی است که دو فرهنگی بود و با فرهنگ ایرانی و فرهنگ غربی در تمامیتش آشنایی عمیق داشت و اهل تولید بود و خلق کردن و از خود کارهای ماندنی بجا گذاشت و فرهنگ ایرانی وامدار اوست.

ولی ایشان در مقامی نبود که چنین سخنی بگوید، چرا که در تمام عمرش، چه قبل از انقلاب و چه بعد از انقلاب، هیچ فعالیت سیاسی نداشت واصلا فردی سیاسی نبود. از آنجا که از خانواده متمولی می آمد، سرمایه خوبی در اختیار داشت و به تجارت هم مشغول بود و کلا زندگی اش در میان کار فرهنگی و کار اقتصادی در نوسان بود......در تمام طول عمرش نه عمل سیاسی انجام داد و نه مبارز سیاسی بود و نه اندیشمند سیاسی بود و نه روشنفکر سیاسی....و بنا براین ایشان در مقامی نبود که چنین قضاوتی را انجام دهد و خود را هم در آن میان جا دهد.

اینکه نسل ما اشتباهات زیادی داشته است که درش شکی نیست. در کل تنها کسی اشتباه نمی کند که اصلا کاری نمی کند و آنوقت سوال این است که زندگی را برای چه می کند.

کلا با هم موافق بودیم که اینگونه قضاوتها، استبداد و مستبد را از زیر چکش نقد و انتقاد رها می کند و هم طناب را به قربانیان استبداد را که در مبارزه بر علیه استبداد مرتکب اشتباه شده اند، می اندازد و هم با این نوع قضاوت، نسلهای بعدی را از عمل و مبارزه بر علیه استبداد می ترساند که نکند در باره آنها هم چنین قضاوتی بشود و اینگونه تاریخ استبداد را در وطن طولانی تر می کند.

کفشام

دیشب به یه مهمونی که یه ایرونی داده بود دعوت شده بودیم.  تو یه سالن بزرگی در یه ساختمون قدیمی انگیسی که در باغی بود بر گزار می شد.  بغل ساختمون یه جوب آب قشنگی روون بود.  وقت ورود باید کفشامون رو در میاوردیم.  رفتیم تو، سالن خیلی بزرگ بود و انواع و اقسام غذا و میوه و نوشیدنی.   یه گوشه بچه ها بازی می کردن و یه گوشه، آقایون با صندلی ها یه دایره تشکیل داده بودند و راجع به کمکهای خیریه صحبت می کردن.  معلوم بود که همشون وضعشون خیلی خوبه و هر کدوم در باره اینکه اینبار چقدر کمک خواهند کرد صحبت می کردن.  یه صندلی بمن تعارف کردن و یه غذایی که توی یه گیلاس بود دستم دادن.  تا بحال غذایی به این کوچیکی ندیده بودم.  معلوم شد خاویاره که باید با دیگر غذاها صرف می شد.

بعد طرف دیگه سالن رو نگاه کردم و دیدم که چندین خانم مسن به شوخی میخوان مسابقه دو بدن.  بعد که مسابقه شروع شد، دو که چه عرض کنم، بیشتر شبیه راه رفتن خیلی آهسته بود.  به شوخی گفتم برای یکی از اونها که می شناختم صندلی چرخدار بیارن چرا که خوابش برده.

بعد به بهانه ای از صندلی بلند شدم و رفتم به طرف حلقه بچه ها و با اونا مشغول بازی شدم.  مواقعی که سر حال هستم، بازی کرد با بچه ها کیفی داره.  خیلی راحت میشه سر بسرشون گذاشت و داستانام رو تا یه سنی خیلی راحت باور می کنن.  حتی داستان اینکه تو حیاط خونمون چند تا فیل زندگی می کنن و اخیرا یکیشون مادر شده و دنبال پوشک برای بچش می گرده.

بعد از مدتی با یکی از دوستام از ساختمون خارج شدم و همینطور که قدم می زدیم، یه فروشگاه ایرانی دیدیم.  خوشحال شدم که بالاخره تو شهرمون یه مغازه ایرونی باز شده.  بعد همینطور که حرف می زدیم، دیدم به پاهام نگاه کرد و وقتی سرم رو بردم پایین، دیدم که کفش پام نیست.  زمین آنقدر تمیز بود که حتی غباری به کف پام ننشسته بود و آنقدر نرک که انگار دارم روی حریر راه می رم.  

با این حال گفتم بر می گردم تا کفشامو پا کنم.  رفتم گوشه ای در سالن که وارد شده بودم رو نگاه کردم و در میان کفشا، کفشم رو ندیدم.  شروع کردم همینطور دور سالن گشت زدن ولی هیچ کفشی ندیدم.  یکی از دوستای دیگم که متوجه شده بود که از کفشام خبری نیست، گفت که اون به محض ورود به سالن کفشش رو داده بود و شماره گرفته بود و خیالش راحت.  
پس متوجه شدم که من از یک در دیگه وارد سالن شده ام که از این خبرا نبوده.  کمی نگران که چه بلایی بر سر کفشم اومده یه بار دیگه سالن رو دور زدم و از کفش خبری نبود.  رفتم توی باغ رو نگاه کنم که دیدم چندین لنگه کفش توی جوب آب افتاده! گفتم شاید بچه ها به هوای بازی کفشا رو توی آب انداختن و با این وجود از کفشام خبری نبود.  یکی از بچه ها که داستان فیل ها رو شنیده بود و متوجه شده بود که دنبال کفشام می گردم، من رو برد توی یه اتاق و پارچه ای رو از روی چیزی کنار زد.  دیدم که زیر آن یک جفت پوتینه.  بهش گفتم که اینا پوتین هستند و من با کفشی که تازه خریده بودم به مهمونی اومدم.  با این حال ازش تشکر کردم و هیچ به ذهنم نیومد که بهش بگم که چرا پوتین مردم رو زیر پارچه قایم کرده.

دوباره به سالن بر گشتم که دیدم خانم میانسالی و خیلی خوش لباس، در حالیکه به پاهام نگاه می کنه داره می خنده.  تعجب کردم چرا که در سالن همه بدون کفش بودن. با این وجود به پاهام نگاه کردن و متوجه شدم که یه چوراب آبی آسمونی پامه یه جوراب  مشکی!  تو این فکر بودم که به خانم چی بگم که دیدم دخترم داره میگه:
-بابا! بابا! بلند شو.  داره مدرسه ام دیر میشه!

چشمام رو بزور باز کردم و غلتی زدم و بعد گفتم:
- لعنت! دیگه نمی تونم کفشام رو پیدا کنم.

17 شهریور، 30 تیر دوم شاه بود

در واقع 17 شهریور را می شود  30 تیر دوم شاه دانست که برای حفظ قدرت استبدادی خود و محروم کردن مردم از حق حاکمیت، دستور کشتار مخالفان خود را که دست به تظاهرات مسالمت آمیز زده بودند را صادر کرد.  می توان گفت که تا زمان صدور فرمان این کشتار، این امکان وجود داشت که تحول رژیم استبدادی به نظامی دموکراتیک بدون فروپاشی صورت بگیرد ولی صدور این فرمان و به رگبار بستن مردم با مسلسل سنگین (کشتار اول در صبح از طریق مسلسل سنگین زرهپوش روسی که در دهانه جنوبی میدان ژاله مستقر شده بود، انجام شد.  تفنگهای ژ-3 بعد از این بود که بکار گرفته شد.) و کشتن و زخمی کردن حدود 400 نفر این امکان را از بین برد.

نسل جوان، بیش از هر چیز نیاز دارد تا بجای شکایت و ناله و عصبانیت از اینکه چرا نسل ما انقلاب کرد، با انقلاب بهمن از طریق نقد کردن آن، آشتی کند و در این آشتی با عظیم ترین جنبش ایرانیان در طی قرون، این انقلاب بزرگ را در کانتکست خیزش ایرانیان در طول قرنی قبل از آن که نسلهای قبلی برای متحول کردن استبداد تاریخی به مردمسالاری و جزر و مدهای آن به پا خواستند، معنی و تفسیر کند. 

وقتی چنین تحولی رخ دهد، آنگاه این نسل نیز خود را بخشی از جنبش تاریخی ایرانیان برای پایان دادن به استبداد تاریخی تاج و عمامه خواهد یافت که از طریق نقد این جنبشها و انقلابها، نقاط قوت و ضعف آنها را خواهد یافت و با تبدیل آنها به تجربه، این کوشش تاریخی را برای استقرار جمهوری شهروندان ایران ادامه دهد.

در لینکهای زیر، خاطرات خود را از این روز بر قلم و بر بیان آورده ام:

مشاهدات من از ۱۷ شهریور»

http://radiokoocheh.com/article/177802

از میان کشتار هفده شهریور ۱۳۵۷

https://news.gooya.com/politics/archives/2011/09/127587.php

https://www.youtube.com/watch?v=UfGpxJXVcus&feature=youtu.be

شاهد کشتار میدان ژاله در 17شهریور57 در صفحه آخر صدای آمریکا

http://www.youtube.com/watch?v=6oZRU_sg56c&feature=share

شهادت من کشتار میدان ژاله در 17شهریور57 در صفحه آخر

http://www.youtube.com/watch?v=2wSYNEYKSoE&feature=share

چرا اکثر نخبگان ایرانی، نوکر صفت هستند؟

خب، از سفر فرانسه به انگستان بر گشتم.

وقتی دیروز این سوال را با اجازه گرفتن از تاریخدان معاصر، آقای جمال صفری، قبل از بر گشت به انگستان در فضای مجازی ام گذاشتم، پیشینه و پیشگفتار طولانی داشت.  از عقل محض دکارتی صحبت می کردیم و از خود بیگانگی که کاستن انسان به این عقل، مدرنیته و انسانهای "مدرن" را گرفتار خود کرده است.  از قول یکی از جامعه شناسان و فیلسوفان آمریکایی که به کنفرانسی در کانادا در این رابطه نقل قول می کردم که می گفت، ما در حال حاضر نه فقط وارد دوران <پست مدرن> شده این که وارد <دوران پست-پست مدرن> شده ایم.  چرا که دوران پست مدرن نیز هنوز گرفتار اندیشیدن در درون گفتمان مدرن و الفبای اندیشیدن آن شده است.  یعنی نوع بودنی که سبب شده است، انسان در عقل خود محدود و اینگونه رابطه اش با احساس، دل و بدن، قطع شود، در حالیکه انسان مجموعه ای از اینهاست.

جمال صفری می گفت که حدود چهل سال پیش و شاید هم بیشتر، در پی یافتن پاسخ به سوال اینکه کی هستم و چگونه اینگونه هستم، جذب مکتب فرانکفورت شدم و بعد از مطالعه ادبیات آن، آن را کافی و وافی ندانستم، چرا که همیشه، <فکر> پیشینه ای دارد و در فضای مجرد زیست پیدا نمی کند و این پیشینه، بروی رنگ و بو و جنس آن، اثر می گذارند.  افزود که در ادامه کوشش بود که جذب فرهنگ عرفانی ایرانی شدم و آشتی عقل و دل که در آن عرفان هم را یافته بودند و از رابطه تخاصمی که فلسفه یونانی بین آنها ایجاد کرده بود، رهایی یافته بود.

در پی این گفتگو مقوله کرامت و حقوق انسان طرح شد و گفتم که انسانی که نتیجه اینگونه عرفانی باشد محال ممکن است که اندیشه ای را بپذیرد و عملی را مرتکب شود که نقض کرامت و منش انسان باشد. 

جمال، در ریشه یابی شخصیت انسانهایی که توهین و تحقیربه خود و دیگران را می پذیرند، بیشتر به تربیت دوران کودکی و روانشناسی کودک مراجعه می کرد و اینکه فرزندانی که در کودکی، از طریق عمل جامعه و بیشتر از طریق پدر و مادر تحقیر شده اند و توهین شده اند و در برابر قدرت پدر، در فرهنگ مرد سالار سر خم کرده اند، در بزرگسالی نیز، پذیرفتن تحقیر و توهین برایشان امری عادی می شود و از آنجا که ارزش را در داشتن قدرت می جویند خود فاقد قدرت را بودنی ناچیز به حساب نمی آورند، هویت و ارزش را در تزدذیک شدن به قدرت به هر وسیله ای، می یابند.

در پی این گفتگوی طولانی بود که جمال سوال کرد که چرا اکثر نخبگان ایرانی، نوکر صفت هستند؟ گفتم که ما بیش از هر زمان شاهد ظهور این مقوله در بعد از شکستهای ایران از روسیه هستیم و اولین برخوردهای ایرانیان با عوامل و آثار مدرنیته ای که روسیه خود را با آن آشنا کرده بود و در رابطه با توپ و تفنگ و نظم نظامی خود را بروز و اینگونه، سواره نظام ایرانی که جمعیت کشورش  در طول سی سال از 50 میلیون (در درون مرزهای فعلی ایران.) به 7-8 میلیون کاهش یافته بود، با تیر و کمان و شمشیرش چنان شکستی خورد.

از اینجا ببعد است که ما شاهد ظهور نخبگانی هستیم که اکثرشان، یا روسو فیل هستند یا انگلو فیل و برای منافع آنها بر ضد منافع وطن خود عمل می کنند.

جمال گفت که این قدرت زده گی نخبگان بود که بعد از انقلاب مشروطیت، بسیاری از نخبگانی که در آن شرکت کرده بودند، بعد از کودتای انگیسی یک بیسواد دور او جمع شدند و فکر کردند که با زور و بگیر و ببند و با کتک حجاب را از سر زنان کشیدن می شود ایران را مدرن کرد و نتیجه آن شد، بقول مخبر السلطنه هدایت، وزیر رضا شاه، تمدن بولواری نصیب ما شد.

در جنبش ملی کردن نفت هم اینگونه شد که یا انگستان اکثریت این نخبگان در مجلس و خارج مجلس خرید و یا نخبگان چپ حزب توده وظیفه نوکری شوروی را باز کردند.

انقلاب بهمن هم اینگونه بود، انقلاب در زمانی واقع شد که از یکطرف، نیمی از اعضای مجلسی که ساواک نصب کرده بود فراماسون بودند و از طرف دیگر، در میان نخبگانی که در انقلاب شرکت داشتند،نخبگانی که به آزادی و استقلال باور داشتند، انگشت شماری بیش نبودند و بقیه یا در پی مستقر کردن دیکتاتوری ملا تاریا ی خود شدند و یا دیکتاتوری پرولتاریا.  بعد از آنهم در گزارشات گروه تحقیق آمریکا می بینیم که فرستاده رفسنجانی در لندن به سرهنگ نورث، اسامی 1000 نفر در خدمت را به دولت ریگان داده بود و...و در زمان حاضر هم فوج نامه نویسان به ترامپ و خواستار افزدن بر تحریمها و حمله نظامی بوطن شدن و اینکه بیشرمی و بی صفتی این نوکر و کلفت صفتان بجایی رسیده که بر خلاف سابق که در پنهان بخدمت در می آمدند، خیلی علنی نوکری و کلفتی می کنند و نخبگان درون استبداد هم نوکری و در خدمت بودن روسیه را پذیرفته اند و سوال که چرا بسیاری (دقت کنید، می گویم بسیاری و نه تمامی.)  از اصلاح طلبان که از ایران خارج می شوند فورا دخیل به ضریح کاخ سفید می بندند و جیره خوار این دولت می شوند.

به یکی از شرم آورترین نمونه های این نوکری اشاره کردم که آقای رضا پهلوی، چنان روانشناسی نوکری و حقارات در برابر قدرت در او نهادینه شده است که جلوی دوربین از جان مک کین کسب تکلیف می کرد و اینکه بعدها با سپاه باید چکار کرد و اینگونه کسب تکلیف در علن کردن، حتی مک کین را هم به تعجب واداشت.

در اینباره چند مقاله منتشر کرده ام.

خب، در اولین فرصت سراغ کامنتهای هموطنان در فیس بوکم خواهم رفت.

چرا اکثر نخبگان ایرانی، نوکر صفت هستند؟

خب، از سفر فرانسه به انگستان بر گشتم.

وقتی دیروز این سوال را با اجازه گرفتن از تاریخدان معاصر، آقای جمال صفری، قبل از بر گشت به انگستان در فضای مجازی ام گذاشتم، پیشینه و پیشگفتار طولانی داشت.  از عقل محض دکارتی صحبت می کردیم و از خود بیگانگی که کاستن انسان به این عقل، مدرنیته و انسانهای "مدرن" را گرفتار خود کرده است.  از قول یکی از جامعه شناسان و فیلسوفان آمریکایی که به کنفرانسی در کانادا در این رابطه نقل قول می کردم که می گفت، ما در حال حاضر نه فقط وارد دوران <پست مدرن> شده این که وارد <دوران پست-پست مدرن> شده ایم.  چرا که دوران پست مدرن نیز هنوز گرفتار اندیشیدن در درون گفتمان مدرن و الفبای اندیشیدن آن شده است.  یعنی نوع بودنی که سبب شده است، انسان در عقل خود محدود و اینگونه رابطه اش با احساس، دل و بدن، قطع شود، در حالیکه انسان مجموعه ای از اینهاست.

جمال صفری می گفت که حدود چهب سال پیش و شاید هم بیشتر، در پی یافتن پاسخ به سوال اینکه کی هستم و چگونه اینگونه هستم، جذب مکتب فرانکفورت شدم و بعد از مطالعه ادبیات آن، آن را کافی و وافی ندانستم، چرا که همیشه، <فکر> پیشینه ای دارد و در فضای مجرد زیست پیدا نمی کند و این پیشینه، بروی رنگ و بو و جنس آن، اثر می گذارند.  افزود که در ادامه کوشش بود که جذب فرهنگ عرفانی ایرانی شدم و آشتی عقل و دل که در آن عرفان هم را یافته بودند و از رابطه تخاصمی که فلسفه یونانی بین آنها ایجاد کرده بود، رهایی یافته بودند.

در پی این گفتگو مقوله کرامت و حقوق انسان طرح شد و گفتم که انسانی که نتیجه اینگونه عرفانی باشد محال ممکن است که اندیشه ای را بپذیرد و عملی را مرتکب شود که نقض کرامت و منش انسان باشد. 

جمال، در ریشه یابی شخصیت انسانهایی که توهین و تحقیربه خود و دیگران را می پذیرند، بیشتر به تربیت دوران کودکی و روانشناسی کودک مراجعه می کرد و اینکه فرزندانی که در کودکی، از طریق عمل جامعه و بیشتر از طریق پدر و مادر تحقیر شده اند و توهین شده اند و در برابر قدرت پدر، در فرهنگ مرد سالار سر خم کرده اند، در بزرگسالی نیز، پذیرفتن تحقیر و توهین برایشان امری عادی می شود و از آنجا که ارزش را در داشتن قدرت می جویند خود فاقد قدرت را بودنی ناچیز به حساب نمی آورند، هویت و ارزش را در تزدذیک شدن به قدرت به هر وسیله ای، می یابند.

در پی این گفتگوی طولانی بود که جمال سوال کرد که چرا اکثر نخبگان ایرانی، نوکر صفت هستند؟ گفتم که ما بیش از هر زمان شاهد ظهور این مقوله در بعد از شکستهای ایران از روسیه هستیم و اولین برخوردهای ایرانیان با عوامل و آثار مدرنیته ای که روسیه خود را با آن آشنا کرده بود و در رابطه با توپ و تفنگ و نظم نظامی خود را بروز و اینگونه، سواره نظام ایرانی که جمعیتش در طول سی سال از 50 میلیون (در درون مرزهای فعلی ایران.) به 7-8 میلیون کاهش یافته بود، با تیر و کمان و شمشیرش چنان شکستی خورد.

از اینجا ببعد است که ما شاهد ظهور نخبگانی هستیم که اکثرشان، یا روسو فیل هستند یا انگلو فیل و برای منافع آنها بر ضد منافع وطن خود عمل می کنند.

جمال گفت که این قدرت زده گی نخبگان بود که بعد از انقلاب مشروطیت، بسیاری از نخبگانی که در آن شرکت کرده بودند، بعد از کودتای انگیسی یک بیسواد دور او جمع شدند و فکر کردند که با زور و بگیر و ببند و با کتک حجال را از سر زنان کشیدن می شود ایران را مدرن کرد و نتیجه آن شد، بقول مخبر السلطنه هدایت، وزیر رضا شاه، تمدن بولواری نصیب ما شد.

در جنبش ملی کردن نفت هم اینگونه شد که یا انگستان اکریت این نخبگان در مجلس و خارج مجلس خرید و یا نخبگان چپ حزب توده وظیفه نوکری شوروی را باز کردند.

انقلاب بهمن هم اینگونه بود، انقلاب در زمانی واقع شد که از یکطرف، نیمی از اعضای مجلسی که ساواک نصب کرده بود فراماسون بودند و از طرف دیگر، در میان نخبگانی که در انقلاب شرکت داشتند،نخبگانی که به آزادی و استقلال باور داشتند، انگشت شماری بیش نبودند و بقیه یا در پی مستقر کردن دیکتاتوری ملا تاریا ی خود شدند و یا دیکتاتوری پرولتاریا.  بعد از آنهم در گزارشات گروه تحقیق آمریکا می بینیم که فرستاده رفسنجانی، اسامی 1000 نفر در خدمت را به دولت ریگان داده بود و...و در زمان حاضر هم فوج نامه نویسان به ترامپ و خواستار افزدن بر تحریمها و حمله نظامی بوطن شدن و اینکه بیشرمی و بی صفتی این نوکر و کلفت صفتان بجایی رسیده که بر خلاف قبل که در پنهان بخدمت در می آمدند، خیلی علنی نوکری و کلفتی می کنند و نخبگان درون استبداد هم نوکری و در خدمت بودن روسیه را پذیرفته اند و سوال که چرا بسیاری (دقت کنید، می گویم بسیاری و نه تمامی.)  از اصلاح طلبان که از ایران خارج می شوند فورا دخیل به ضریح کاخ سفید می بندند و جیره خوار این دولت می شوند.

به یکی از شرم آورترین نمونه های این نوکری اشاره کردم که اقای رضا پهلوی، چنان روانشناسی نوکری و حقارات در برابر قدرت در او نهادینه شده است که جلوی دوربین از جان مک کین کسب تکلیف می کرد و اینکه بعدها با سپاه باید چکار کرد و اینگونه کسب تکلیف در علن کردن، حتی مک کین را هم به تعجب واداشت.

در اینباره چند مقاله منتشر کرده ام.

خب، در اولین فرصت سراغ کامنتهای هموطنان در فیس بوکم خواهم رفت.

رقص و عزای موشها

پیش شرط روانشناسی وابسته داشتن، دارای شخصیتی و ذهنیتی و خواستهایی حقیر و حقیرانه بودن است.  این مشخصات مخرج مشترک تمامی کسانی است که دخیل به ضریح کاخ سفید بسته ند و احساس شادی و عزاداری اشان تابع متغیر سیاستهای کاخ سفید است.  آخرین نمونه آن را در زمان فرستادن ناو هواپیما بر و هواپیماهای بی 52 دیدیدم که چگونه از ذوق و شادی با دمشان گردو می شکستند و به یکدیگر وعده می دادند که اینار کار رژیم دیگر تمام شد و چمدانها را ببندیم تا وقتی بمباران تهران و ایران به پایان رسید به آنجا بر گردیم.

بعد وقتی ترامپ گفت که منظور از تمامی این کارها مجبور کردن استبداد حاکم بر وطن به مذاکره کردن است و شماره تلفن خودش را به سفارت سویس داده است تا به آقایان خامنه ای و روحانی برساند، یکباره به عزا نشستند.

چنین انسانهایی از خود هستی ندارند چرا که ذهنیت و شخصیت بس حقیری که در آنها ساری و جاریست، تواناییهایی ذاتی هر انسانی را در زیر لایه هایی ضخیم از حقارت و ذلت دفن کرده است.

چنین انسانهایی از بزرگی و کرامت داشتن گریزانند و کسانی را که آنها را به بزرگی و  غرور انسانی و عرق ملی داشتن می خوانند را سخت دشمن می دارند، چرا که به بوی لجن و عفونت نوکری و وابستگی سخت خو گرفته اند و عطر دل انگیز آزادی و استقلال حالشان را بد می کند.

اینکه  انسان به عنوان نقطه ای بین دو بی نهایت لجن و فرشته، یا برده و آزاد، یا نوکر و رها توصیف شده است، را در اینجا بوضوح می شود دید.  در عین حال، انسان در ذات انسان بودن خود، توانایی تغییر و غالب شدن بر جبر را دارد.  اینگونه است که حتی این مظاهر حقارت و ذلت نیز می توانند آن توانایی را داشته باشند که دست از نوکری و دست و پا بوسی قدرت بر داشته و به خود به عنوان انسان حقوند و دارای حقوق نگاه کنند و اینگونه بزرگی را که ذاتی هر انسانی را در یابند.  

باور کنید که هیچ چیز از دست نخواهید داد و همه چیز را بدست خواهید آورد.