مدیر اجرایی هنگ
کنگ به دانشجویانی که بر ضد طرح نظارت استصوابی دولت چین به اعتراض برخواسته اند اخطار
داده است که تا فردا خیابانها را تخلیه کنند.[1] این هشدار همانقدر ناشی از عجله و بی فکری می باشد
که اولتیماتوم دانشجویان مبنی بر اینکه اگر این مدیر تا نیمه شب چند شب قبل استعفا
ندهد ساختمانهای دولتی را به اشغال خود در خواهند آورد که دیدیم با یک مانور ساده سیاسی
شکست خورد. این اخطار هم شکست خواهد خورد چرا
که سبب بسیج عده زیادتری خواهد شد ولی امکان خونریزی اصلا کم نخواهد بود.
در کل وقتی جریانی
و یا قدرتی سیاسی به چنین روشهایی متوسل می شود در درجه اول نیاز دارد که توانایی نیروهای
خود برای بسیج و طرف مقابل را بسنجد و باندازه آین توانایی مانور سیاسی بدهد. به بیان دیگر دچار جو گرفتگی نشود و آرزو را جانشین
واقعیت نکند. دانشجویان در آن اولتیماتوم دانشجویان نشان دادند که ارزیابی بسیار غلطی
از توانایی جنبش کرده بودند و در این هشدار نیز خواهیم دید که ارزیابی دولت هنگ کنگ
از توان مبارزه دانشجویان غلط بوده است و این می تواند به قیمت خونریزی و در نتیجه
ضربه ای سنگین با این دولت و در واقع دولت چین وارد کند. یا دولت مجبور خواهد شد مانند دانشجویان عقب
نشینی کند و یا دست به سرکوب بزند. ولی
سرکوب می تواند نتایجی بسیار متفاوت از کشتار میدان تیان مان داشته باشد. چرا؟ حداقل
دو واقعیت در رابطه با اجرای سناریوی میدان تیان مان فرق کرده است: 1. در زمان کشتار
میدان تیان مان، رسانه های مردمی و عمومی وجود نداشت و اثر عظیمی که این رسانه ها بر
افکار عمومی جهان و مردم چین خواهد گذاشت.
2. بعد از کشتار میدان، دولت چین انرژی سیاسی دانشجویان را با برنامه ریزی در
رشد اقتصادی سریع به طرف بعد اقتصادی حرکت وارد کرد در حالیکه در حال حاضر رشد اقتصادی
بسیار بالایی وجود دارد و بنا براین کانالیزه کردن این انرژی سیاسی در مسیری دیگر بسیار
مشکل یا حتی غیر ممکن خواهد بود.
چند روز آینده خواهد
گفت که در این کنش و واکنش جنبش در چه موقعیتی خود را خواهد یافت. در هر حال، نفس وجود این جنبش به نسل جوان اصلاح
طلب ما می گوید که که تحمیل نظارت استصوابی به معنی نبود کردن مردسالاری می باشد و
بقول امیلی لو، رئیس حزب دموکراتیک هنگ کنگ:"مردم کره شمالی حق رای دارند ولی این به معنی داشتن دموکراسی
نیست. حق رای باید به این معنی باشد که مردم
به بتوانند به نامزدهایی مختلفی از جریانهای سیاسی متفاوت(آزادی نامزد شدن.) مورد نظر
خود رای بدهند. در کره شمالی و ایران هر نفر
یک رای دارد اما حق انتخاب نامزدها بشدت محدود شده است. آیا ما مانند ایران و کره شمالی خواهیم شد؟ نه، ما هنگ کنگ هستیم و می خواهیم مطابق معیارهای بین المللی عمل کنیم که در آن هر رای دهنده،
حق انتخاب واقعی و اصیل دارد[2]”.
سخن
امیلی لو بار دیگر به ایرانیان و به خصوص کسانی که به هر دلیلی بطرف صندوقهای رای
می روند می گوید که جهان می داند که در ایران دموکراسی وجود ندارد و دیکتاتوری می
باشد. رای دادن در درون ولایت مطلقه فقیه قبل و بیش از هر چیز رای مشروعیت و قانونیت به استبدادی
بس فاسد و تبهکار دادن است و نیاز دارند به این پرسش پاسخ دهد که چگونه از دل مشروعیت
بخشیدن به استبداد، مردمسالاری را بیرون خواهند کشید؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر